PENCERA SÊZDEHA

    Bi raza 

وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ 

  yê va her tişt bi zimanê xwe yî arizî va Xwedayê xwe yad dike, dipakîne. Erê, tesbîhên hemî hebûkayî ku bi zimanê tewş û axivanî va dikin, hebûna tek Xwedakî pak rava didin.

   Erê, gûwahiya afiranê nayê avêtinê. Ravadayîna tewşê jî, bi arizî va ku bi pir aliyan va were, gumanê nayîne. Binêre, van hebûkên ku bêjimar guwahiyê afiranî di xwe da hildidin û di cûrên bêdawî da bi zimanê tewşî va ravadayînê dikin û mînanî çemberên di hev da li tek gerînekekî dinêrin. Çehrêd wan î dizgûn, her yekî wan yek ziman e; û tewşêd wan î rêzan her yekî wan, yek zimanê guwahiyê ye û jînêd wan î hêja, her yekî wan yek zimanê pakandinê ye ku, mînî ku di Gotina Bîst û Çara da birrakî hatiye ravandinê, bi wan hemî zimana va di awakî pir xuyak da yadandinê wan û yadîgarên wan ji tek Xwedayê pak ra guwahiyê wan, mînanî ku tava rojê rava dide. Ewana tek Xwedakî bivêk hebûnê rava didin; û balatiya Xwedatiya wî nîşan didin.

   PENCERA ÇARDEHA

  Bi razên ku,       

قُلْ مَنْ بِيَدِهٖ مَلَكُوتُ كُلِّ شَىْءٍ ۞ وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا عِنْدَنَا خَزَٓائِنُهُ ۞

 مَا مِنْ دَٓابَّةٍ اِلَّا هُوَ اٰخِذٌ بِنَاصِيَتِهَا ۞ اِنَّ رَبّٖ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ حَفٖيظٌ

nê va her tişt xwe û di her karê xwe da ji tek Xwedakî Mezinkar ra xwestekar e.

     Erê, em li hebûkên di cîhanêdayî dinerin û dibînin ku di nav qelsiya bêbergeh da hêzekî bêbergeh heye û di nav ahestiya bêbergeh da rêça karînekî bêbergeh dixuyê. Nimûnane, wekî tewşa tîşîka gîhaya ku di çaxa hişyariya gêrêka wana jiyanê, ya di toxim û kokê wan da yî, rava didin. Hem di nav zuhatî û belengaziya bêbergeh da xuyana zengîniyekî bêbergeh heye. Mînanî tewşa belengazaneya xwelî û dara ya di zivistanê da û sermiyan û zengîniya wana pertewîna di biharêda ye. Hem di nava hişkiya bêbergeh da xwenava jiyanekî bêbergeh dixuyê, wekî wergerana anjûrêd hişkî bal mayeyên jiyandar va yî. Hem di nav nezanîkî bêbergeh da xuyana behîkekê çemberdar dixuyê.