Ji xwedanê karinekî bê bergeh û zanînekî çemberdar û huwîdekî bêdawî pêva da bergakî heye ku, di vê çerixandina tîşîka di wê cêrga bê bergeyê da yê tê bigerre. Lewra ê ku van cûre û komên di navhev da giriftî, hemiyê wan, bi carek va nikare biçerixîne û biperwerîne, ji wana da di yekî va bigerre, herhemin ew ê tevlîhev bike. Tewş ev e ku, bi raza 

فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرٰى مِنْ فُطُورٍ

    ni va nîşana tu tevlihevîkî tune ye. Divêk ev e ku, tu tillîkî tê nagerre.

   PENCERA ÇARA

   Hildana niyaziyên ku bi zimanê qabiliyetê va ji aliyê hemî toximan da û bi zimanê xwestekiya afiraniyê va ji aliyê hemî jiyandaran da û bi zimanê neçariyê va ji aliyê hemî neçaran va tên kirinê. Êdî, van niyazên bêdawî, bi dîtin va hildan û bersivdana wan, her yek ji bivêk û yektiya Xwedê ra guwahî û awir dide. Çawa ku koma wan, di pîvanekî mezin da bi eşkera va Xwedakî Afirîdê Banîk û Bexşekar û Bersîvdar rava dide û lê dide nêrînê.

   PENCERA PÊNCA

   Em dibînin ku tişt, bi arizî va êd jiyandar, wekî carekaneyê, di demekî nişkivîn da tên hebûnê. Tewş ev e ku, tiştên di awakî carekane û nişkavane da ji mayekî sade da derdikevin pir sade û bê reng û bê pîşebûna wan gerek tê. Di gel ku di rind pîşeyekî xwesteyê pir hostatiyê da û di awakî nemûçandiyê bi nemûçên hêjakaraneyê xwasteyê pir deman û sosandiyê, bi pîşeyên sosretê xwesteyê pir destkan û xwesteyê pir mayeyan da tên afirandinê.

   Êdî, di vî awayê carekane û nişkivîn da ev pîşeyê tîşîk û rewşeyê rindik her yek, ji bivêka hebûna hostakî huwîdedar ra guwahî dike û jî yektiya Xwedatiya wî ra awir dide. Çawa ku koma wan, di awakî pirr ronik da Xwedakî bivêk hebûnê, bê dawî karînkar û bê dawî huwîdedar rava dike.

   Niha hey sersemê korankar! Ka tu vêya bi çi va rava didî? Ma bi xwerista sersema ahesteya nezana wekî te va? Yan jî, tu bi cêrga bê bergeh va çewtiyê dikî. Ji wî Hostayê pakîn ra navê xweristê didî. Bi behana wê navandinê va ahestegerên karîna wî, bal xweristê va dispêrî. Li hezar cêrge nebûyîkî, bi carekî va siwarbûnê dixwazî?