Wê çaxê nefs li te siwar nabe û ji kêfa xwe ra te nake berbend. Belkî tu li nefsa xwe siwar dibî; wê bal kêfê va na, bal rastiyê va diajoyî.

   Ji hevalê jiyana te ra evîna te, êdî ku li xweşxûyî û kana telîzaniyê û yadîgara banînê bûyîna wî hatiye danînê, ji wî hevalî ra tu zelal evîn û banîn dikî, ew jî ji te ra rûmet û evîna rast dike. Hûn herdu hingî ku pîr dibin; ew tewşa pir dibe, tu bextiyarane jîna xwe diborînî. Yan na, evîna nefsaniya ji xweş çehreyî ra be, ew evîna zû hildişê û xweşhevaltiyê jî hildişîne.

   Ji  bav û dê ra evîna te, ji bo ku bi navê Xwedê ye, hem perestinekî ye, hem jî hingî ku wana pîr dibin, tu rûmet û evînê pir dikî. Bi bihêkeke balatir va bi ahîngeke merûyanetir va tu dirêjiya jiyana wan, ji dil va arzû dikî, ji mayîna wan ra niyaz dikî. Ta ku ji rûyê wan da pirtir padajê qezenc bikim dibêjî. Destê wana radimûsî, kêfeke rewaniyê balayî digrî. Yan na, eger ew hezkirin nefsanî û bi gorî cîhaniyê va be dema ku wana pîr dibin û dikevin rewşeke ku ji te ra bibin bar, bi bihêkeke jêrtir û nizimtir va hebûna wan giran hildan, mînanî arzûkirina mirina wan kesên remetdarên peywendiyên jiyana te ne, janeke hov û şêloyî û rewanîk e.

   Ji zarokên te ra evîn, ji aferandiyên xweşik û hogirî ku Xwedayê Bala ji nêrîn û perwerana te ra sipartiye. Evîna ji wan ra evîn û qenciyeke bextiyarî ye. Ne bi derdê wan ra pirr janê dikişînî, ne jî, bi mirina wan va bêhêvî feryad dikî. Mînanî ku di pêşiyê da boriye, xwedayê wan hem huwîdedar e, hem banînkar e. Ji  wê yekê da di warê wan da ew mirina bextiyarîkî ye dibêjî. Di warê xwe da jî, tu banîna xwedayê ku wana daye teyî dihoşî, ji êşa cihêtiyê reha dibî.

   Ji dostan ra evîna te; êdî ku ji bo Xwedê ye, cihêtiya wan dostan hetta mirina wan ji hevaltî û biratiya wan ra nabe engel. Ji  bo wê yekê ra tu ji wê evîna veşarikî û hevgirtina rewanekî da hayde û fayde digrî û kêfa hevdîtinê dibe timanî. Eger ji bo Xwedê nebe, kêfa hevdîtina rojekê jana cihêbûna sed rojî çirîk dide.

   Ji pêxemberan û rewşendilan ra evîna te kişwerê navberîkê ku ji serseman ra kovîgaheke tarî dixuyeyî, di rewşa xaniyên wan ronakayî ku bi hebûna wan ra ronîbûnêyî da ji te ra dixuye. Ji bo wê yekê ra ji çûyîna bal wê kişwerê ra tirs û kovîtiyê nade.