Bi gorê va devê ejderhayî digire, bal baxçekî rind va derî vedike. Dibê, rava dide ku gor divê ejderha nîne, belkî deriyekî bal baxistanê banînê va vedibe, hem ji mirovê bawerker ra dibêje: Daxwaza te hindik be, tu ji daxwaza mezin a xwediyê xwe ra karê xwe bihêle. Karîna te piçûk be, li karîna xwedayê karînkarê bêbergeyî va pal bide. Ji yana te hindik be, jiyana mayîndar bihoşe. Jîna te kurt be, jîneke te yî timmî heye, mereq neke, hişê te vemirîbe di bin roja Quranê da bikeve, bi roniya baweriyê va binêre ku di ciyê hişê te yê gûstêrk da her ayetekî Qur’anê weke yek stêrka, ji te ra ronî dide. Hem hêvî û êşên te yên bêjimar hebin, padajekî bêdawî û banînekî bêberge te dipayîn.
Hem arzû û daxwazên te yên bêjimar hebin, wana nehoşe, nelerize, ewana di vê cîhanê da hilnayên, cihê wan kişwerê dinê ye û yê ku wana dide jî yekî dinê ye.
Hem dibêje: Hey merivo! Tu ji xwe ra Xwedê nîn î, tu bendeyê xwedayekî mezinkar î, ku karînkarekî, karîna wî bêdawî ye û banînkarekî, ku banîna wî bêberge ye. Wekî werrê ye, jîna xwe li xwe bar neke, zorê mekişîne. Lewra dayanê jînê ew e û gerînkar jî ew e, hem cîhan bê xudan nîne. Tu barê cîhanê li qafê xwe bar neke, tirsên wê nehoşe. Meraq neke. Lewra xwedanê wê huwîdedar û zana ye, tu jî mêvanê beyhûde tevlê nebe, tevlihev neke.
Hem mînanî mirovan û jiyandaran, hebûk serberdayî nînin, belkî fermanberên, olamkar in, li ber nêrîna hoydarekî banînkar da ne, derd û êşên wan nehoşe. Li canê xwe êşê nekişîne. Ji banîna xwedayê wan ê banûk pêşdatir telizana xwe najoyê. Hem ji mîkrobê da bal jan û tofan û zuhatî û lerzana zemînê va hemû tiştên ku ji te ra tewşa dijminiyê girtine, ew tev dizgîna wan di destê wî banûkê huwîdedar da ne, ew hoydar e, karê beyhûde nake. Banûk e, banûktiya wî pir e. Di her karê wî yê dikeyî da cûrekî bexşîna wî heye.
Hem dibêje: Ev kişwera çendan pûç e. Lê divêkên kişwareke timmanî digihêjîne; û çendan çûyîk e û borîk e, lê meywên mayîk dide û ayîsanê navên payidarê xwedakî payîdar rava dide. Û çendîn kêfêd wî hindik in, êşên wî pir in, lê haydanê Xwedayê Banîkê Banûk kêfên bingehînê bêçûyîn in. Êş jî ji aliyê padajê da kêfa veşarikî digihêjîne. Êdî ku ji hmî xweş û noşiyê û kêfên can û dil û nefsê yên di çembera rewadayî ra bes e.
