Kolgaha Diduyan a Nuxta Diduyan
Dema ku siparîkê merivên şaşitiyê, tu tiştekî ku pêva bê bigire û şaşitiya xwe lê dayîne nedît û bindest ma, weha dibêje: “Min bextiyariya cîhanê û xweşiya jiyanê û hilkişaniya bajarvaniyê û balatiya pîşeyî li gorî xwe va di nehoşana cîhana dinê da û di nenasîna Xwedê da û di evîna vê cîhanê da û di serbestiyê da di vepesinana bi xwe vayî da min dît, ji bo wê yekê ra min pirê merivan bi ahîngiya û ahûrman va bi aliyê vê rêyê va ajot û dajom.”
Bersiv: Em jî bi nave Qur’anê va dibêjin ku: Hey merivê bêçare: Hişê xwe bal serê xwe va bigire, li siparîkê merivên şaşitiyê guh nede. Eger tu li wî guh bidî ziyana te werrê mezin dibe ku can û hiş û dil ji hoşana wî da dilerize.
Li pêşiya te da du rê hene: Yekê wê: Rêya bêbextan ku siparîkî merivên şaşitiyê rava dideyî ye. A dinê rêya bextiyariya ku Qur’ana Huwîdedar dinasîneyî ye.
Êdî, te gelek pirr dakêşanê wan du rêyan di pir Gotinan da bi arizî va di Gotinêd Biçûk da te dît û zanî. Niha bi hevwariya wargê va di hezarî da dakêşanekî wan dîsa bibîne û bizane. Weha ku:
Rêya nîvkarî û şaşitî û serkêşî û gewendetiyê di cêrga dawîn da meriva dadixîne. Di nava êşên bêjimar da barekî giran li pişta wî ya qels û ahesteyî bar dike. Lewra meriv xweda nenas e û bal wî va nepale, wê çaxê mirov dibe mînanî jiyandarekî pûçî, êşdarî, miraqdarî. Di cêrga dawîn da aheste û qels e; û di dawiya cêrgê da xwestek û belengaz e û ji derdên bêjimar ra amanc e û ji hemû tiştên ku jê hez dike û pê ra peywestî peyda dikeyî da tim êşa cihêbûnê dikişîne û dikişîne. Di dawiyê da hemû dostên xwe yên mayîn di nav cihêbûneke êşan da dihêle, bal tarîtiya gorê va bi tenê va diçe.
Hem di pêla jiyana xwe da bi xwestineke pirr parîk û bi karîneke biçûk a jiyaneke kurt û jîneke hindik û hoşîkeke vemirîk va bi êş û hêviyên bêdawî va beyhûde dilepite û ji peydakirina arûzî û daxwazên bêjimar ra bêmeywe û fêkî vala dixebite. Hem di tewşa ku nikare hebûna xwe hilbigire, barê cîhana mezin li pişta xwe û li serê xwe yê bêçare bar dike. Hêj neçûye dojeyê, azarê dojeyî dikişîne.
