Dibê, zîbatî û balatî ji bo ku bi xwe va tên evînandinê ji her tiştî pirtir bi xwe xwe dievînin. Hem zîbatîn in, hem evîn in. Yektiya zîbatî û evînê ji vê nuqteyê da ye. Zîbatî êdî ku ji xwe hez dike; her hemin di ayîna da xwedîtinê dixwaze. Êdî qenciyêd xweşik û meywên rindik ên ku di heykelî da hatine danîn û li çehreyê da hatine darandiniyê, li gorî hilêka xwe da yek çirûskê wê zîbatiya veşarkî hiltînin. Wan çirûskana hem ji xwediyê zîbatiyê ra hem ji yê dinê ra rava didin.

   Wekî wê bi xwe jî, Hostayê Huwîdedar bihişt û cîhan û zemîn û asîmanî, giya û canberan, cin û merîvan, perî û rewanîkan, piçûk û mezin hemû tiştan, bi tîrêjên navêd xwe va rewşên wan çember dike û doz dike û yek çemberê xuyandî dide. Bi wê va ji vana ra navên xwe yên Endazedar û Dûzankar û Rewişdar dide xwendinê. Di awakî werrê da çemberên wan rava dike ku navê wî yê Zana û Huwîdedar rava dide. Paşê bi pergara zanîn û huwîdeyê va di nava wan çemberan da dest bi rewşandina wî tiştî va dike, di awakî werrê da ku divêka pîşe û payînê û navêd Hosta û Bexişkar rava dide.  

   Paşê bi destê çîlê pîşeyî va û bi firça payînê va ew peygera eger tek mirovek û tek gulek be, ji leşên wî yên wekî çav û guh û pel û puskulê ra rengê zîbatîkî û sosanikiyê dide. Eger zemîn be ji kan û giya û jiyandarên wî ra rengê zîbatî û sosanîkî dide. Eger bihişt be, ji bax û koşk û çavbelekên wê ra rengê zîbatî û sosanîkê dideyê û bi vî awayî va êd mayîn bipîve.

   Hem di cûrekî werrê da disosîne û dironîne ku, divêka nazikî û bexşînê, di wê da werrê ferman dike ku goya ew hebûka sosandî, ew çêkberê roniyandî dikevin ciyê nazikîkî gewdedar û bexşînekî terimdar, navê Nazikdar û Bexişkar dixwînin. Paşê, yê ku wê nazikiyê û bexşînê bal vê xuyaniyê va diajoyî her hemin evînandin û nasandin e. Dibê karê xwe bi jiyandaran da hezkirin û bi bihîkdaran da zanînê ku, li pişt navê Nazdar û Bexişkar da navê Evîndar û Nasînber dide xwendinê û ji zimanê tewşa çêkber da tê bihîstinê. Paşê, wî hebûkê sosik û wî aferîkê rindikî bi meywên xweş va û bi çirîkên dilber va disosîne. Ji sosê da bal qenciyê û ji bexşînê da bal banînê va dizivirîne. Navê Qencîkar û Banînkar dide xwendinê û li pişt perdên xuyakî da tîrêjna wan du navan rava dide.