Dibê, di vexuyana evîna Xwedê da û ji wê ava evînê da herkes li gorî hilêka xwe da mest e. Xuya ye ku, her dil ji qencîkarê xwe hez dike û balatiya bingehîn dievîne û ji zîbatiya bala ra sermest dibe û ji qencîkarê xwe û tevî kesên ku ji wan hez dike û li wan dibaneyê jî, gelek pirtir hez dike.

   Ma gelo Xwedayê Zîbayê Mezinkar û Evînberê Baladarê ku di her navekî wî da hezaran gencînêd qenciyê hene û hemî evînberêd me bi qenciyêd xwe va bextiyar dike û navdarê hezar û yek navî ku kaniya hezaran balatiya ne û bingera hezaran cêrgên zîbatiyê ne, çawa ku me di pêş da rava dayîye, çerre hêjayî evîn û hezkirinê ye û hemî cîhan bi evîna wî va mest û sergerdan bûyîna wî, hêjabûna wî, ma nayê zanînê?

   Êdî ji vê razê da ye ku, hinek rewşendilên xuyagahê navê Evîndar gotine: “Em bihiştê naxwazin, Çirûskekî evîna Xwedê tim ji me ra bes e” gotine. Hem ji wê da ye ku, çawa di gotina pêxemberan da hatiye, “Di bihiştê da demkutekê dîtina zîbatiya Xwedê di ser hemî kêfên bihiştê da ye.”

   Êdî ev balatiya bêdawî ya evînê, di çembera yektî û tektiyê da bi nav û aferîkên Xwedayê mezinkar va peyda dibe. Divêk ew e ku, balatiyên li derveyî wê çemberê da tê gumankirin, balatî nîne.

   RAZA PÊNCAN: Pênc nuxte ye.

   Nuxta yekê: Sparîkê mirovên Xwedanê şaşîtiyê dibêje ku, di gotinêd pêxemberê we da cîhan hatiye tuyandinê û bi navê mirarî va hatiye navdanê. Hem hemû mirovên xwedanê rewşenî û xwedanê bingehiyê, cîhanê dipestînin, gemar e û pîs e dibêjin. Tewş ev e ku, tu ji hemû balatiyên Xwedê ra binger û radar, wî rava didî û evîndarane ji wî da diaxivî.

   Bersiv: Sê rûyên cîhanê hene.

   Rûyê wê yê yekê, li navêd Xwedayê Bala dinêre. Nimûçên wan rava dide. Bi divêka têpane va ji wan ra aynedariyê dike. Ev rûyê cîhanê nivîsarên hûmaniyên bêjimar e, ev rûyê cîhanê pir rind e. Ji  nefrînê ra na, ji evînê ra hêja ye.

   Rûyê wê yê diduyan: Li cîhana din dinêre, zeviya cîhana din e, zeviya bihiştê ye, gulzara banînê ye. Ev rûyê wê yê hanê jî, wekî rûyê wê yê pêşîn, rind e. Ji nefrînê ra na, ji evînê ra hêja ye.