bêdawî yê banîn û telîzana wî ya di bihişta payidar dayî va yê wî xwedayê Banok û Banîk, di awakî hêjayî wî da mînanî hezkirinekî û evînekî, divêkên wî yên balayê pakîn û rind û paqij yên ku bi karên hêjayî wî va tên gotinê hene.

   Û karên wî yên pirr pak û paqijî ku jê ra “Kêfa pakîn û evîna pak û kêfxweşiya paqij û dilxweşiya pakîn” tê gotiniyê ku ji rûyê nebûna distûra rêzkaniyê da em nikarin nav bidinê yê hene ku her yekî wan ji evîn û kêf û xweşiya ku em di cîhanê da dibînin û di nava hebûkan da dibihîninê, di cêrgên bêdawî da bilindtir û balatir û paktir û paqijtirbûna wî yê, me di pir ciyan da rava daye. Eger tu nêrîna li yek çirûskê wan divêkan dixwazî, bi dûrbîna nimûnêd hatî va binêre.

   Nimûnane, çawan ku kesekî ciwamêrî balayê telîzkar, xwarineke baş ji bo ku bide ewanê pirr belengaz û birçî û xwestekiyan li gemiyeke xwe yê başî gerokeyê radixîne. Bi xwe jî, li ser da digere. Xweş xwarina pesindarane ya wan belengazan û kêfxweşiya spaskarane ya wan birçiyan û dilxweşiya şabaşkaraneya wan xwestekan. çerre wî kesê bexişkar kêfxweş û dilxweş dike û çawa li xweşiya wî diçe, tu dizanî.

   Êdî, mirovekî ku bingehên xwedanê xwanekî biçûk nîne; û di ciyê fermanberekî parvekirinê da ye, kêfxweşiya wî weha be. Xwedakî banok û banînkarê ku cin û mirovan û jiyandaran, li zemîna gir a ku gemiyeke xwedakî ye û di deryaya deşta cîhanê da digerîne û diwerîneyê siwar dike; û li rûyê wî da xwanekî werhatî yê li cûreyên xwarinêd bêjimar radixîne. Hemî jiyanberan bal wê xwana ji cureyê taştêkî biçûk va dixwaze. Digel ku di xanîkî mayîniyê ebedî yê sermedî yê pir balayî û werhatiyê li hemû cureyên kêfan da bihiştan her yekî wan dike yek xwanê xwarinê di awakî werhatî li kêf û nazikiyên bêjimar da di demekî bêdawî da ji bendeyên xwe yên bêdawînî xwestekên bêdawîn û arzûmendên bêdawîn ra ji bo xwarina bingehîn ra xwanê vedikeyê, çirîkên banînê û divêkên pakî evîniyê ji wî ra ye ku em di gotinê da aheste dimînin, tu dikarî bipîvî.

   Hem nimûnane, pîşeperwerekî zana, hostakî ku ji ravadayîna hostatiya xwe hez dike, pîşeke weke fonografa rind a bi pîlak diaxiveyê çêdike, paşê saz dike. Lê dinêre û rava dide. Çirîkên ku ew hostaya dihoşe û dixwazeyî di awakî hêjatir da rava bide, çêkdarê wî, çerre serfiraz dibe, çerre kêfxweş dibe, çawan li xweşiya wî diçe, bi xwe ji xwe ra ‘barekellah’ dibêje.