AWIRA YEKÊ: Qur’an ji bo ku seranser, yekitiya Xwedê rava dide û bi cî dike, rêderekî birrak e ku, ew cûreyê axiftên Qur’ana Huwîdedar wekî zanîna we nîne. Belkî gotina wê ya

اَحْسَنُ الْخَالِقٖينَ

  dibêje ku, “Di rindtirê cêrgên xudatiyê da ye,” ku ji hebûna Xwedayê dinê ra tew ravadana wî tune ye. Belkî mînanî rewşên dinê yê pir cêrgên aferîditiyê hene. Gotina

اَحْسَنُ الْخَالِقٖينَ

   dibê ku, “Di cêrga rindtir û dawîtirê cêrgên aferîdtiyê da Aferîdekî Mezinkar e.

    AWİRA DİDUYAN: Gotinêd wekî  

اَحْسَنُ الْخَالِقٖينَ

li gelekbûna aferîdan nanêrin belkî li cûreyên aferînberiyê dinêrin. Dibê, “Aferîdekî ye, her tiştî di awakî hêjayî her tiştî da di cêrgekî baştir da diafirîne.”

   Çawan ku ayetên wekî 

اَحْسَنَ كُلَّ شَىْءٍ خَلَقَهُ

 vê divêkê dide.  

   AWIRA SISÊYAN: Dakêşana di gotinêd wekî  

اَحْسَنُ الْخَالِقٖينَ ، اَللّٰهُ اَكْبَرُ ، خَيْرُ الْفَاصِلٖينَ ، خَيْرُ الْمُحْسِنٖينَ

   yê da dakêşan û berdarkirina rewş û kirinêd Xwedê yê di bûyîkê dayî, bi wanêd xwedanê nimûnêd wan rewş û kirinêd dinê yê va dakişan û bertirînê nîne. Lewra, balatiyê di hemî cîhanê û di cin û mirov û periyan da li gorî balatiya wî da sîkî qels e, çawa dibe were kişanê? Belkî dakişan li gorî nêrîna mirovan e û bi arizî va li gorî a mirovên xwedanê gêjanê ye.

   Nimûnane: Çawan ku eskerek li hemberî serdehê xwe da pirr olamî û evîniyê rava dide, hemî qenciyan ji wî da dibîne, padişahî hindik dihoşe. Wê bihoşe jî, dîsa şabaşê xwe dide serdeh. Êdî li hemberî eskerekî weha da tê gotinê: “Ero, padîşah ji serdehê te mezintir e, sade ji wî ra şabaş bike.” Niha ev gotina komandiniya piçûk û rewşane ya serdehî bi komandiniya bingehîn a çagerîna padişahiya di bûyîkê dayê va dakişan nîne. Lewra, ew dakişan û bertirî bê divîk e, belkî li gorî nêrîna hêjatî û girêdana eskerî da ye ku, serdehê xwe di ser da digire, şabaşê xwe dide wî, sade ji wî hez dike.

   Êdî, mînanî viya pêwendiyê xuyakî yê ku aferîd û qencîkar tê gumankirinê, di nêrîna mirovê sersem da ji qencîkarê bingehîn ra dibe perde. Mirovê sersem bi wana va xwe digire, qencî û başî ji wan da dizane û pesn û şabaşiyên xwe dide wana.