PÊŞEK
Em ê bi çend awirekî va çend pirsekê ku di ciyê mayîn da çi dibêje ku, di Gotina Bîst û Diduyan û ya Nozdehan û ya Bîst û Şeşan da hatiye ravekirinê yê va em ê awir bidin.
AWIRA YEKÊ: Mêrikê sersem ê di çîrokê da bi tevî wî hevalê xwe yê baş va sê bingehên wan hene.
A Yekê: Bi nefsa min a kûtî ra û dilê min e.
A Duduya: Bi şagirtên felsefeyê ra soxteyên Qurana hikmetdar e.
A Sisêya: Bi ummeta Îslamê ra miletê kufrê ye.
Şagirtên felsefeyê û miletê kufrê û nefsa kûtî şaşitiya wana bêtir, di nenaskirina Xwedê da ye. Di çîrokê da çawan mêrikê baş gotibû: “Tîpekê bê nivîskar nabe, qanûnekê bê dawer nabe. Em jî dibêjin:
Çawan ku, nivîskekê bi arizî va nivîskekê werre ku, di nav her çi axiftekî wê da bi qelema piçûk va nivîskek ê hatiye nivîsanê, di nav her tîpê wê da bi qelema zirav va istirankekî dizgûn hatiye nivîsaniyê yê, bê nivîskarbûyîna wê, bi cêrga dawîn va nebûyî ye. Werre jî, ev cîhana bê nimûçkarbûyîna wê, bi cêrga dawîn va nebûyî, di nav nebûyî yê da ye. Lewra ev cîhana, nivîskekê werre ye ku, her rûpera wê pirr nivîskan di xwe da hil dide. Ta di nav her axifteya wê da nivîskek heye û di nav her tîpekê wê da isteranokek heye. Rûyê zemînê, rûpelekî ye, çi hind nivîsêk tê da heye. Darekê axiftekî ye, çi hind rûpelê wê hene. Meywekê tîpekî ye, dendikekî nuxtekî ye. Di wê nuxtikê da program û pêrista darekê mezin heye. Êdî nivîsîkekê wiha dibe ku nimûça qelema karîna Xwedakî mezinkarê xwedanê rewşên mezinayî û zîbayî yê û Xwedanê karîn û huwîdeya bêdawîn dibe. Divêk ew e ku, bi dîtina cîhanê ra ev baweriya divê, meger ku ji şaşitiyê da serxoş bûbe.
