Her hemin hebûna çixîzêd çehre û yek nîşanê cihêkirî di rûyê her kesî da yî ku wî, ji her kesî cihê bike û mînanî çehreyan di denga û di zimana da, hebûna cihêkên cûre cûreyî, bi eşkereyî va bi zanîn û huwîdeyiya wî va ye.

   Êdî li vê ayeta  

وَمِنْ اٰيَاتِهٖ خَلْقُ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَاخْتِلَافُ اَلْسِنَتِكُمْ وَ اَلْوَانِكُمْ اِنَّ فٖى ذٰلِكَ لَاٰيَاتٍ لِلْعَالِمٖينَ

  ku ser û binê vê zincîrê dibêje û balê va awir dideyî binêre. Em niha dibêjin: Hey siparîkê mirovên nîvkariyê! Êdî radarên sitûrî bi hindî zincîra heyîkan, rêgaha yekitiyê rava didin û Karînkarekî bê bergehî rava dikin.

  Êdî ku aferîna zemîn û asîmanan, Hostakî Karînkar û karînekî bêdawî ya wî Hostayê Karînkar û di balatîkî bê dawî da hebûna wê karînkî bêdawî rava dide.

   Her hemen ji nîvkaran da zengîniya bi berge heye. Dibê, di tu aliyekî da ji nîvkaran ra xwestekî tune ye.

   Di tewşa ku xwestekî tune ye, çerra hûn di vê rêya tarî da diçin? Çi zora we heye ku bal wê derê va diçin? Hem jî di tewşa ku bal nîvkaran va tu xwestekî tune ye û heyîkan ji wan da bê berge zengîn in, mînanî nîvkarê xwedatiyê, nîvkarên perwertî û çêkirinê jî, tunek in û hebûna wan nebûyik e. Lewra karîna di Hostayê zemîn û asîmanan da yî, me rava da ku, hem di dawiya balatiyê da ye, hem jî bêdawî ye. Eger nîvkarî hebe divê karînekî din yê dawînok, wê karîna bê dawîna di dawiya balatiyê da yî, bin dest bike, hinekî cî bistîne û dawî bide wî û divêkane wî aheste bihêle.

   Di tewşa ku bê berge ye, berge bidê û bi hebûna tu neçarîkî va tiştekî dawînok ji tiştekî bêdawî ra di çaxekî ku bê dawî ye, dawiyê bideyê û bigerîne dawînok ku evaya nehoşîktirê nebûyikan e û zortirê tuneyîkan e.

   Hem nîvkar, nexwestegî ne û bi xweganî va nebûyîk in, dibê mînanî ku bal wan va xwestekî tune ye, hebûna wan ne bûyîk e. Di wê tewşê da wana dozkirin sade zorkirin e. Dibê, hoşane û axiftane û hoşîkane, peywendekî ku wê dozê bide kirinê tune ye. Ji  bo wê yekê ra mînanî gotinêd bê divîk in, li gorî xwendina kokan da, jê ra zorakî tê gotin. Dibê, doza rûta bê divek e.