Êdî, di çaxa ku em di tewşekî wuha dane, yek here, ji padîşahê wê kişwarê da mizgînekî bîne, bi wê mizgîniyê va ewanê ji me ra yabanî, bikevin rengê dostan û kesên ku me dijmin didîtinan, bal çehrên birayan va bizivirin. Ewan termên bêtir, di rengê yek piriskarê serxwar û dilnimiz da di yadkirin û tesbîhkirinê da bixuyin û ewan girînêd sêwiyane, bikevin ciyê gotinêd şabaşkarane yê da û ewan mirinan û talanan û yaxmayan, bal rûyê serberdanê va vegerin, em bi kêfa xwe ra ji kêfa her kesê ra bibin nîvkar; ew mizgîna, çerre kêfxweşane bûyîna wî, her hemin tu dizanî.

   Êdî, di beriya roniya baweriya meyweka hilkişana Ehmedane (Xweşî û geşî lê.) yê da hebûkên vê cîhanê çaxa bi nêrîna şaşitiyê va were nêrîne, yabanî û ziyankar û rankar û kovîkar in; û gewdên wekî çiya, termên bêtir in û pêla dawîn, serê her kesê dibirre. Bal çahla hîç avayê va davêje û hemî deng, zarînêd hatiyê ji cihêbûn û çûyînê da ye, di hengama ku şaşitiyê werre rava dide, bingehêd hîmên baweriyê yên meywa hilkişanê, çawan hebûkan ji te ra bira û dost û ji Hostayê wan ê Mezinkar ra yadîgar û tesbîhdar rava didin; û mirin, çûyînê cûrekî pêşîberdan û ji olamê da azakirin rava didin; û dengan di bingeha yek tesbîhan da ji te rava didin. Tu dîtina wî bingehê giştî dixwazî, li Gotina Diduya û Heyşta binêre.

   Nimûna Diduya: Em û tu di ciyekî wekî deşta mezin da nin. Di bagera derya ya Qumê da şev werre tarî ye ku, em destê xwe jî nikarin bibînin. Di demkuta ku em di tewşekî bêkes û bêxwedî û birçî û tî û bêûmîd û bêhîvî da nin, ji  nişkê va ciwamêrekî ji perda dawî ya wê tariyê da bibore, paşê were, otomobîlekî yadîgar bîne û me lê siwar bike, ji nişkê va li cîkî bihişt asa da, pêşiya me, hatiye pêkanînê, parizkarekî me yê pirr banînkar hebûye, xwarin û vexwarin hatiye amadekirinê da me dayîne, çerre em kêfxweş dibin, tu dizanî.

   Êdî, ew deşta mezin, rûyê vê cîhanê ye. Ew derya ya qumê, hebûkan û merivê bêçareyên ku di nav van bûyîkan da bi gerranê hûrçikan û gerrandina lehiya demê va diçelqînin. Her meriv pêşiya wî ya ku bi endîşa wî va dilê wî daxdare yê, di nav tariyên bêtir da bi nêrîna şaşitiyê va dibîne. Kesê ku feryada wî bide bihîstinê yê nizane, Bêdawî birçî ye, bêdawî tî ye. Êdî, bi daxwazên xwediyên meywa hilkişanê yê va dixuyê ku, ev cîhana, mêvanxana Xwedakî pirr bexşekar e û meriv jî, mêvanêd wî û fermanberên wî ne û pêşî jî, wekî Bihiştê rind e,