Yekê wê, di nav çemberekî şêst carê firehtir da dûdikan; a dinê, dîsa di çemberekî şêst carê firehtir da sîsikan dijmêre û bi vî awayî da di çemberekî mezinê pirr dizgûn da yek derziyê ku çaryekan û pêncekan û şeşikan û heftikan û hîştikan, ta nehikan û ta dehikan bijmêreyê, em dihoşin. Heger çembera derziya ku se’etê dijmêreyê, bi hindê sa’eta me ya piçûk be, di her tewşê da çembera derziya ku dehikan dijmêre yê, bi hindê çerxigaha zemîniya salînê, belkî pirtir divê.

   Niha em du merva dihoşin. Yekî wî, goya li derziya se‘etê dijmêreyê siwar bûye. Bi gorê gerranêd wê derziyê va dibîne. Yê dinê, mînanê ku li derziya dehik jimariyê siwar bûye, tiştên ku van du mervana, di zimanekî da dibînin. Mînanê gonetiya se’eta me û bingera zemîniya salîniyê, li gorê dîtinê da cihîtiya wana nazik heye. Êdî, dem ji bo ku mînanê rengekî û denekî, yan jî şirîtekî gerranê ye. Ji wî yekî da fermanîkekî di gerrana da kêşa yê, di demê da jî, kêşaye. Êdî, di se’etekî da dîtinayên me, bi hindê dîtina yê mervê bihîkdarê ku li derziya se‘etjimara se‘etê siwar bûyeyî ye û bingeha jîna wî jî, ew çende, di gel ku Pêxemberê Balatir, mînanê mervê ku li derziya dehikê siwar bûye yê, di wê demê bi xwe da di wê se’eta kifşe yê da li Buraqa hevandina Xwedê siwar dibe, wekî birûskê, hemî çembera heyîkan dibire, sosretên kişwarê der û hundir dibîne, bal nuxta çembera bivîkhebûnê va derdikeve. Ji hevaltiyê ra serfiraz dibe. Ji dîtina zîbatiya Xwedê ra dibe xuyagah û fermanê digire, bal karê xwe va dizivire û ziviriye û werre ye.

   Dîsa bal dil va tê ku, hûn dibêjin: “Erê dibe û çak e. Lê her tiştê çak, çênabe. Ma mînakên vêya hene ku were hildanê. Tiştekî ku mînakên wî nîne, sade bi çakiya wî va çawan li bûyîna wî tê fermandinê?”

   Em jî dibêjin ku: Mînakên wî, ew çend pir in ku, nayên jimarê. Bi nimûneyê va, her nêrîndar, bi çavê xwe va ji zemînê da bal sitêrka Neptonê va di dewkî da derdikeve. Her zana, bi hişê xwe va li qanûnêd zanîna stêrkan siwar dibe. Bal pişta stêrkan va di demkutekî da diçe. Her bawerkar, hoşîka xwe li kirin û hîmên limêjê siwar dike, bi cûrekî hilkişanê va heyîkan bal pişta xwe va davêjê, bal bergahê va diçe, Her xwedandil û rewşendilê bala, bi gerran û çûyînê va di çil rojê da ji textê bala û ji çembera nav û rewşên Xwedê da dibore. Hetta kesên bala yê wekî Pîrê Geylanî û Pêşwerê Xwedanî, bi gotinêd wan ê rast va di demkutekî da balatextê bala va hilkişana wana rewankî çêdibe.