Eger tu hilkişî, bal ciyê wargê hîvê va werî, raste rast, bal nuxtekî hemberiyê va derkevî, ji wî ra sade cûrekî ayînedariyê dikarî bikî. Werre jî, Xwedayê Mezinkarê roja ezel û ebedê, bal her tiştê va ji her tiştê nêzîktir e, di gel ku her tişt ji wî da bêdawî dûr e. Sade hemî hebûkan bibire, ji piçûktiyê derkeve, di cêrgên hemîşkiyê da hey her here, ji hezaran perdan bibore, bal navkî wî yê çemberdarê hemî hebûkan va nêzîk dibe. Ji  wî pêşdatir da pirr cêrgan dibirre, paşê bi cûrekî nêzîkiyê va serfiraz dibe. Hem bi nimûneyê va, eskerekî ji qeratûyê veşarkî yê komandanê mezintir da pirr dûr e. Ew eskera bi nimûnekî piçûkê ku komandanê xwe, di serdehê yê da dibîneyê va di bergekî pirr dûr da li pişt perdên veşarkî da li wî dinêre. Nêzîktiya bingehîna bi qeratûyê wî yê veşarkî va mînanê sîtvanî û sersedî û serhezarî yê, ji pirr cêrgên hemîşkî da borîn divê. Tewş ev e ku, komandanê mezintir bi fermana xwe û bi qanûna xwe û bi nêrîna xwe û bi daweriya xwe û bi zanatiya xwe va mînanê rewşaniyê, divîkane jî, komandan be. Bi xweganiya xwe va li nik wî eskerî heye û dibîne. Ev bingeha, di Gotina Şanzdeha da di awakî pirr birrak da hatiye ravedayînê. Ji wê yekê da em bi wê va bes dikin. Li vir da kurt dibirin.

   Dîsa bi dil da tê ku, tu ji dilê xwe da dibêjî: “Ez asîmana ran dikim. Li periyan bawer nakim. Ez gerra mervekî di asîmana da û hevdîtina wî ya bi periyan va yê, çawan bawer bikim?”

   Erê, ji mervên wekî te yê ku hişê wî, bal çavê wî va daketiye û li ber çavê wî da perde hatiye kişandinê yê ra gotin, axiftin û tiştekî ravedayîn, her hemin zor e. Lê heq werre ronak e ku, kor jî, dikarin bibînin. Ji  bo wê yekê, em dibêjin ku:

   Valatiya bala, bi yekbendî va bi esîrê va tijî ye. Mînanê tav û alatrîk û germê, mayên ronê nazikê dinê, hebûna mayekî ku wê valatiyê tijî kiriyeyî rava didin. Mînanê ku meywe, dara xwe û kulîlk, çîmenê xwe û sinbil, zevî yê xwe û mahsî, derya xwe bi eşkereyî va rava didineyî, van sitêrkana jî, bi bivîkê va kanê xwe û zeviya xwe û deryaya xwe û hebûna çîmengaha xwe dixînin çavê hiş. Êdî ku, di kişwerê bala da sazîkên cihê hene û di tewşên cihê da fermanîkên cihê dixuyên, wekî wisane; asîmanêd kanê wan fermanîkan cihê nin. Di merif da ji gewdeyê pêva da çawan hebûnêd veşarkiyê wekî hiş û dil û rewan û can û bîranîkî jî henin. Her hemin di cîhana merfa mezin da dibê; di heyîka dara meywa vî merfî da ji kişwera gewdaniyê pêva da kişwerên dinê hene.