ya ji Mizgefta Payandiya ku destpêka hilkişana wîyeyî da bal Mizgefta Dûrtir va yê, dibêje; paşê  

اِنَّهُ هُوَ السَّمٖيعُ الْبَصٖيرُ

   dibêje. Veşarîka di 

اِنَّهُ

  ya ku bi vê gotinê va bal dawiya hilkişaniya ku di sûreyê  

وَ النَّجْمِ اِذَا هَوَى

   yê da balê va hatiye awirdayînê yê va raz dike yê, yan bal Xwedê va dizivire, yan jî bal Pêxember va ye. Eger li gorê Pêxember be, qanûna xweşbêjiyê û hevwariya ajûtina gotinê wiha rava dide ku, di vê gerrana parîk da gerekî hîmiyane û hilkişanekî hemîşkî heye ku, ta bal Dara Dawiyê û bal navbera Du Kevanayî va di cêrgên hemîşkiyê nava da ayetên xwedayîn û sosretên pîşeyê hûmayînê ku li çav û guhê wî va rast hatine yê yan bihîstiye û dîtiye, dibêje. Wê gerrana piçûk û parîkî, mînanê kilîta gerranekî hem hemîşkî hem komgaha sosreta yê rava dike. Eger veşarîk bal Xwedê va bizivire, wiha dibe ku: Bendekî xwe di gerranekî da bal bargeha xwe va xewand, ji bo ku bi karekî va fermanber bike, ji Mizgefta Netaw da bal Mizgefta Dûrtira komgaha pêxemberan va şand, pêxemberan ra datînî, ji hîmên dînê hemî pêxemberan ra cîgirtê bêbergebûyîna wî rava da, paşê ta bal Dara Dawiyê va û bal navbera Du Kevana yê va di kişwerê xwe yê der û hundir da gerrand. Êdî, çendan ew bendekî ye û ew gerrana hilkişanekî parîk e. Lê emanetekî girêdayî bi hemî cîhanê va li bal vê bendeyê daye. Hem ronîkî ku rengê vê cîhanê biguherîneyê pê ra ye. Hem kilîtekî ku derê bextiyariya timmaniyê vebikeyê pê ra ye. Ji  bo wê yekê ra Xwedayê Bala xwe, “bi rewşa ku hemî tiştan dibihîze û dibîne” yê va xwe direwşîne, ta ku huwîdeyên wê emanetê û wê roniyê û wê kilîtê yên cîhangîr û çemberdar û werhatiyê li hemî heyîkan; û berhatiyên li hemî afirîkanê yê rava bide. Çar hîmêd wê raza mezin hene:

       A Yekê: Raza divêka hilkişanê çi ye?

       A Didûya: Bingeha hilkişanê çi ye?

       A Sisêya: Huwîdeya hilkişanê çi ye?

       A Çara: Meywe û çerezên hilkişanê çi ye?