GOTINA SÎ Û YEKÊ

(Hilkişana Pêxember e)

   Bîrveanîn: Pirsika hilkişanê, çirîkekî ye ku ji kokên hîmêd baweriyê şûnda cêrge digire; û ronîkî ye ku ji roniyêd hîmên baweriyê da hewariyê digire. Li hemberê zindîqên bêdîn ê ku hîmên baweriyê hilnadinan da her hemin bi xwe va nayê ravandinê. Lewra merifên ku Xwedê nizanin û Pêxember nanasin û periyan hilnadin û yan hebûna asîmana diranina ra ji hilkişanê da nayê axiftinê. Di serî da ravandina wan hîman divê. Wekê were ye, emê di hilkişanê da bawerkirekî ku bi dûrandinê va ketiye wesweseyiyê, axêvber bigirin; li hemberê wî da, axiftinê rêz bikin. Car cara zindîqê di wargê guhdayînê da yê bigirin berçav, axiftinê rêz bikin. Di hinkê gotinan da hinkê çirûskên bingeha hilkişanê hatibû gotinê. Bi lava kirina birayên min va ji bo ku wan çirûskên cihê cihê, bi koka bingehê va bikin yek; û ji zîbatiya balatiyên Ehmedane ra bi carkê va bigerînin ayînek, me hewariyê ji Xwedê xwest.

 بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

سُبْحَانَ الَّذٖٓى اَسْرٰى بِعَبْدِهٖ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ اِلَى الْمَسْجِدِ الْاَقْصَى الَّذٖى بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ اٰيَاتِنَا اِنَّهُ هُوَ السَّمٖيعُ الْبَصٖيرُ ۞

اِنْ هُوَ اِلَّا وَحْىٌ يُوحٰى ۞ عَلَّمَهُ شَدٖيدُ الْقُوٰى ۞ ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوٰى ۞ وَ هُوَ بِالْاُفُقِ الْاَعْلٰى ۞ ثُمَّ دَنَا فَتَدَلّٰى ۞ فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ اَوْ اَدْنٰى ۞ فَاَوْحٰٓى اِلٰى عَبْدِهٖ مَٓا اَوْحٰى ۞ مَا كَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَاٰى ۞ اَفَتُمَارُونَهُ عَلٰى مَا يَرٰى ۞ وَلَقَدْ رَاٰهُ نَزْلَةً اُخْرٰى ۞ عِنْدَ سِدْرَةِ الْمُنْتَهٰى ۞ عِنْدَهَا جَنَّةُ الْمَاْوٰى ۞ اِذْ يَغْشَى السِّدْرَةَ مَا يَغْشٰى ۞ مَا زَاغَ

   Ji gencîna mezina ayeta pêşîna mezin da sade di veşarîka اِنَّهُ yê da du razên ku bal distûrekî xweşbêjiyê va dispareyî, ji bo hevwariya wana ji pirsika me ra li ser awayê ku di kolana ahistandinê da hatiye ravedayîniyê va emê binvîsin. Êdî, Qur’ana Huwîdedar, gerrana Yarê Ciwanmêrtirê -xweşiya balatir û geşiya pirtir lê-