da dibê di cengekî xweliya ku bi gorê mînantiyê va mînanê hûrçikekiye yê da paprîkekî ariziyê wî bi xwe û hemî makînêd divêkî ji hemî çêkirin û divîkên wî ra yê hene. Ji  wê yekê da divê ku di wê hûrçikê da û di wê çinga xweliyê ya koxê wê hûrçikê da bi jimara cûreyên daran û gîhan û kulîlkan û meywan va makîne û paprîkeyên wan ê veşarikî yê dizgûn hebin. Yan jî, zanîn û karînekî ahestgirên ku her tiştê, ji hîçê da çêdike û her tişt û her aliyê her tiştê dizaneyê hebin û yan jî, bi ferman û bi distûra Karînkarekî Bêberge û bi zor û hêza Zanakî Her Tiştê pê va ewan olamana tên kirinê.

   Erê çawan merifekî ecemî, xam, nexwendî, gewende, hem kor, here Ewrupayê bikeve hemî paprîkan û tezgahan, ustadane pirr bi dûzan va di her pîşekî da di her avayîkî da dixebite, hêzêd were çêdike ku, di cêrga dawîn da huwîdedar û pîşekar, her kesê di gêjaniyê da dihêleyê ku bi hindê hûrçikê va bihîka wî heye yê, dizane ku, ew merfa bi serê xwe va naxebite. Belkî ustadekî hemiyan ji wî ra dixûne û dide xebatê.

   Hem çawan ku, merivekî korê aheste yê ji ciyê xwe da nikare rabe, di ciyê xwe da rûniştî ye yê heye. Tewş ev e ku, ji wî koxikî ra wekî diramekî kevirekî piçûk û wekî hestî û pembûyî mayekî tê dayînê. Tewş ev e ku, ji wî koxikê da bi ritilan va şekir û bi topan va çox û bi hezaran va gewheran û potên pirr pîşedar û gewherbar û xwrekên xweşik derkevin werin, yê ku bi hindê hûrçikê va hişê wî heye yê, ma ewê nebêje ku, “Ew meriva mandalekî, yan jî dergivanekî belengazê paprîkekî derkevgahê ahestgirên kesekî pirr ahestgîr e.”

   Were bi xwe jî, hûrçikên hewayê gerran û karêd wan ê di gîha û daran û kulîlk û meywan da yê ku her yekî wan yek nivîsarê semedane û yek pîşeyê xwedayane û yek ahestgerê karînê û yek têşikê huwîdeyê ne yê, bi ferman û daxwaza Hostakî Huwîdedarê Mezinkar û Afirîdekî Bexşekarê Zîbadar va tevgeraniya wan rava didin û hûrçikên xweliyê jî, ji sinbul û darên wan tovikên wan û wan dendikên wan ê ku her yekî wan mînanê yek makîne û tezgahê cihê û yek çapxaneyê cihê û yek gencîneyê cihê û yek antîkekî yê cihê ye û yek eşkerana me yê cihê yê ku navêd Hostayê Mezinkar eşkera dike; û yek destanê cihê yê ku balatiyên wî dibêjinê yê ra derkevgah û bingerbûna wan bi ferman û bi distûra û bi daxwaz û bi zora Hostakî Mezinkarê Xwedanê fermana “bibe, dibe”yê ku her tişt ji fermana wî ra serbereyê va bûyîna wî, wekî ku du cara didu, çar dike yê, birrak e. Em bawer dikin.