Ji me ra kok û kanî nimûne siyên te ravadayêyan, rava bide û me bal cîgaha şahîtiya xwe va bixwaze. Me di van çolan da perîşan neke û me bal bargaha xwe va bigre, li me bibane. Xwirekên xwe yê xweş ê ku te li vira bi me da çeştandinê, yê li wê derê bi me bide xwarinê. Me bi randin û dûrandinê neazirîne. Vî gelê xwe yê olamkarî ji te ra arzûdar û şabaşkar, serberdayî nehêle, bi darda neke.” Dibêje û gelek pirr lava dike. Tu jî dibihîzî. Gelo, padişahekî wuha telîzdar û karînkar, ma tu car dibe ku, daxwazekî piçûktir ê merivekî piçûktir bi hêjatî va bicîh bîne, daxwazekî çêtirê yawerekî xwe yê dilbertirî bicîh neyîne? Tewş ev e ku, Daxwaza wî dilberî daxwaza giştikan e jî. Hem xoşbera padîşah e, hem divêka banîn û dadîna wî ye. Hem li wî hêsa ye, giran nîne. Bi hindê çîmengahêd bûrîkî di van mêvanxana da yê giran nayê. Her ku ji bo ravedayîna nimûneyêd wî ra li çîmengahêd pênc-şeş rojeyê ev hind xerc dike. Vî koçwarî sazand, her hemin ew ê gencîneyêd xwe û balatî û hunerên xwe di cîgaha şahîtiya xwe da di rewşekî werre da rava bide û çimengahêd wusan kuşan bike ku hişan di sergeranê da bihêle. Divêk ew e ku, ewanê di vê gastîna rencanê da serberdayî nînin. Zindan û serayên bextiyariyê wan dipên.

   REWŞA ŞEŞAN: Ka were binêre! Van tîran û firok û amadîk û depo û ravegah û karên çagir rava didin ku, li pişt perdeyê da padişahekî ^(Haşiye)  çagirîn heye, fermanê dike. Padişahekî wuha, parizîkekî hêjayê xwe dixwaze.