Erê ahurmana ku ya bi nikul û pencê ‘Ez’ê va hişê feylesofên bêdîn bal hewayê va hildane, bal newalên şaşitiyê va avêtine û belavkirine. ‘Ez, di kişwara piçûk da wekî xuristê di kişwara mezin da ji pûtan e.

فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللّٰهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقٰى لَا انْفِصَامَ لَهَا وَاللّٰهُ سَمٖيعٌ عَلٖيمٌ

   Di gerranekî xeyalkiyê ku bingeha boriyê ronî bikeyê da bûyîkekî nimûnekî yê ku di Çirûskên nîv rêzandiyê da min nivîsiye yê, di vir da ji borindina wî ra hevwartî hat. Wuha ku:

  Heşt sal di berya êxistina vê nîvîsokê da li Stenbolê da di Remezana Pîroz da di hengavekî da ku Se‘îdê Berê yê hevwarê rêçika felsefe yê ewê bal Se’îdê Teze va wergere yê daye ku min sê rêçikên ku di dawiya Fatîha Xweşik da bi ayeta

صِرَاطَ الَّذٖينَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَ لَا الضَّٓالّٖينَ 

 yê va bal wan va awir dideyê min hoşand, bûyîkekî xeyalkî û bûyerekî wuha mînanê xewnê yê, min dît kû:

   Ez xwe di deştekî mezin da dibînîm. Hemî rûyê zemînê cêrgekî ewrê tariyê givaştok û fetisok girtiye. Ne ba heye, ne tav, ne ava jiyanê. Tu yekî wan tune ye. Her aliyî, bi cinawiran û bi çêkberên ziyankar û kovî va min tijî guman kir. Bi dilê min da hat ku, li aliyê dinê yê vê zemînê da tav û ba û ava jiyanê hene. Bal wê derê va borîn divê. Min dît ku, ez bêdaxwaz va têm ajûtinê. Di hindûrê zemînê da bal şikeftekî wekî tûnêlê va ez şixitîm. Pê da pê di hindûrê zemînê da ez geryam. Ez dinêrim ku di beriya min da di wê rêya di binê zemînî da pirr kes çûne. Di her aliyî da xeniqîne û mane. Min rêça lingê wan didît, min dengê hinka pêlekî dibihîst, paşê dengê wan dibiriya.

   Hey hevalê ku bi xeyala xwe va ji gerra mina xeyaliyê ra nîvbendiyê kiriye yê! Ew zemîna xuriste û felsefa xuristiye. Tûnêl jî rêçika ku merivên felsefeyê, ji bo rêvekirina bal bingehê va yê ra bi hoşîkê xwe va vekirineyê ye. Rêça lingêd ku min dîtin, yê navdarên ^(Haşiye)  wekî Pilaton û Harîstoyî ne.