Her çi demê wan du zincîrana li hev vebayîne û geriyane yekta, dibê zincîra hoşdariyê xwe bal zincîra ayindariyê va avêtibe û serî xwar kiribe û olam kiribe, kişwarê merivatiyê di awakî ronak da bextiyarîkî û jiyanekî komaniyê borandiye. Çi gavê cihê çûne, hemî qencî û ronî li dora zincîra pêxemberî û ayîndariyê da kom bûne û ziyan û şaşitî li dora hoşdariyê da civiyane. Niha divê em kan û hîmêd van du zincîran bibînin.

   Êdî zincîra hoşdariyê ya ku ji zincîra ayîndariyê ra serê xwe xwar nekiriye ku çehrê darekî zeqûmê digre, tariyê nîvbendî û şaşitiyê li dora xwe da belav dike. Ta di çikula hêza hoşaniyê da karçîtê, demanîk û mayeyîk û xweristîkan daye destê hişê merifan û di çikula hêza ‘iniranî da, Nemirdan û Fir’ewnan û Zordaran ^(Haşiye)  li serê meriva da wer avêtiye û di çikula hêza şewatiya dewarkiyê da homanîkan û pûtan û homa dozdaran berik daye. Bi kana wê dara jehriyê va kana zincîra pêxembertiyê ya ku mînanê darekî xweşikî perestinê ye, di baxê goga zemînê da çikilên balayê wê zincîrê di çikula hêza hoşanî da meywên pêxemberan û şandîkan û rewşendilan û rastgoyan digihîjîne, mînanê ku di çikula hêza randîkê da, meyweyê dawerên dadkar û padîşahên wekî periyan dide, di çikula hêza kêşdar da meyweyê navdarên xweşxûyî û pakên çehrezîba û ciwamêr û baxişkaran digihêjîne û meriv çawan meywekî hêjatirê vê cîhanê ye rava dide yê, kana wê darê bi hev ra di du aliyê ‘ez’ê da ne. Emê bi awayê ku dendikekî hîmînî kan û bingera wan du darane yê va du rûyê ‘ez’ê yê rava bikin. Wuha ku:

   Rûkî ‘ez’ê pêxembertiyê girtiye û diçe; rûyê wê yê dinê hoşdartiyê girtiye û tê.

   Rûyê yeka yê rûyê pêxembertiyê: Kana peristina sade ye. Dibê, ‘ez’ xwe pereskar dizane, ji yekî dinê ra olamê dike yê dihoşe. Bingehîka wî tîpane ye. Dibê, dizane ku divîka yekê dinê hildide. Hebûna wî pêkane ye. Dibê, bawer dike ku bi hebûna yekê dinê va pêger e û çêkirina wê va payidar e. Xwedîtiya wî gumankî ye. Dibê, dizane ku bi destûra xwedanê xwe va xwedîtîkî wî roşane û borîk heye.