Erê, ‘ez’ elifek û têlekî zirav û cixîzekî hoşaneyê ye, bingehîka wî neyê zanînê di bin xweliya veşartinê da hêşîn dibe. Hê pê da qalind dibe, li her aliyê bejna meriv da belav dibe. Wekê ejderhakî girrase bejna meriv diqultîne. Ew meriva hemî bi hemî leşên xwe yê nazik va goya dibe ‘ez’. Paşê ‘ez’tiya cûreyê jî, ji aliyê rehişkekî cûranî û gelaniyê da hêz dide wê ‘ez’tiyê, ew ‘ez’a bal wê ‘ez’tiya cûreyanî yê va xwe dispêre, wekî ahurman li hemberê fermanêd Xwedayê Mezinkar da êrîş dike. Paşê bi awayê pîvana li xwe yê va herkesê, ta her tiştê li xwe dipîve, kişwarê Xwedê li wana û li pêwendan parve dike, di nîvbendekî pirr mezin da dadikeve. Divêka
اِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظٖيمٌ
nê rava dide. Erê, çawan merivekî ku ji pertalê komaniyê da çil pereyê didize, ji hemî hevalên xwe yê amade ra bi hildana yek diravê va dikare bixwe. Were jî merivê ku dibêje, ‘ez xwediyê xwe me,’ ji gotin û bawerkirina ku her tişt xwediyê xwe ye yê ra neçar e.
Êdî, ‘ez’, dema ku di vê tewşa xwe ya cixizane da ye, di nezanîkî bê berge da ye. Hezaran pêşan bizane jî, bi nezaniya du tava nezantirekî ye. Lewra çaxa ku bihîk û hoşîkên wî, roniyêd nasîna cîhanê tînin, mayekî ku di nefsa wî da wana rast bidêre û ronî bike û bikudîne yê nabîne. Ji bo wê yekê ra vedimirin. Her tiştê kotî, bi rengêd di nefsa wî da yê va den digire. Sade huwîde were di nefsa wî da rewşa bêhudetiya bêberge yê digre. Lewra rengê ‘ez’a di vî tewşê da yê nîvbendî û peramûşandin e, Xwedê korandin e. Hemî cîhan bi ayetên ronak va tijî bibe nuxtekî tariyê di wê ‘ez’ê da wana di nêrînê da vedimirîne û rava nade. Di Gotina Yanzdeha da di awakî pirr birrak da bingehîka merivane û ‘ez’tiya di bingehîka merivaniyê da çerre terazîkî bihêkdar e û pîvanokekî rast e û pêristekî çemberdar e û xerîtekî hêja ye û ayînekî fire ye û ji cîhanê ra rojnav e û çehrekî rindbûyîna wî hatiye vexistinê. Bira balê va were ziviranê. Ji bo beskirina bi vexistina di wê gotinê da yê ra me kurt birrî, dawî da pêşîkê. Eger te pêşîkê zanî, were em dikevin bingehê.
De binêre: Di kişwara merivatiyê da ji dema Adem da, bal niha va du pêlê mezin û du zincîrê hoşîkan mînanê du darên girê ku li her kenarê da û di her cêrgeyê meriva da, çiqil û pejel raştine. Yekê wê zincîra ayindarî û pêxemberî ye; a dinê zincîra hoşdarî û huwîdeyê ye, hatine û diherin.
