Eger tu candayîna vê cîhanê, di rewşa ku ayetên Qur’anê balê va awir didineyê da hoşandinî dixwazî, binêre: Parçên vê cîhanê, bi rêzankî ziravî bala va bi hevdu va girêdayîne. Bi bendokekî veşartiyê nazikî tenik va hevdu girtine. Di nav dûzankî were dane ku, eger ji gewdên balanîk da tek gewdekî ji fermana “Kun!” ê ra, yan ji gotina “Ji bingera xwe derkeve” yê ra bibe xuyagah, ev cîhana dest bi candayînê dike. Stêrk li hev dikevin, gewde pêl didin, di çola valayîtiya bê cîhaniya dawî da milyonan guleyêd wê, wekî gogan mînanî dengêd bêtirê topên gir va dest bi qêrînê dikin. Yek li yekî dikevin, pilîsk direşînin, çiya difirin, derya dişewitin, rûyê zemînê doz dibe. Êdî bi vê mirin û candayinê va Karînkarê Ezelkî, cîhanê diçelqîne, cîhanê zelal dike, dojeyê û mayeyên dojeyê, bal kenarekî va û bihist û mayeyên hevwarê bihiştê bal kenarê dinê va vedikişin, kişwera dinê xuya dike.

   Pirsika Sisêya: Vejiyana cihana bimreyê, çak e. Lewra mînanî ku di Hîma Diduya da hatiye ravadayînê, di karînê da kêmasî tune ye. Xwazker jî, pirr sitûr e. Pirsik jî, ji çakane. Pirsikekî çak xwazkerekî wî yê pirr stûr hebe, di karîna kirinkar da kêmasî tune be, li wê, bi awayê çakevana, belkî bi awayê bûyiyê va tê nêrînê.

   Notekî Razdar: Li vê cîhanê, tûj were nêrînî, tê dîtinê ku, di navê da du ancûr hene ku, li her kenarê da dirêjbûne û kok avêtine: Bi rêçên xwe û bi mêwêd xwe yê wekî qencî û ziyanê û rind û çirkîn, kar û zirarê, balatî û kêmasiyê, tav û tariyê, rastî û şaştiyê, ronî û agirî, bawerî û gawiriyê, serfiroyî û serkêşiyê, tirs û evîniyê va di vê cîhanê da dijmin li hevdixin, tim ji guheran û veguheranê ra dibin xuyageh. Mînanî dezgahê rêjeyên kişwarekî dinê yî, çerxên wê digerin. Her hemin, şax û çirîkên dijminêd hev in wan du ancûran, ew ê bal ebedê va herin, cî bigirin, ji hev cihê bibin. Wî çaxî, ew ê di rewşa bihişt û dojeyê da xuya bibin.

   Êdî ku kişwarê mayînê ew ê ji vê kişwarê pûçaniyê da were çêkirinê. Her hemin, ew ê ancûrêd wê hîmaniyê, bal mayîn û timmaniyê va biçin. Erê, bihişt û doje, du mêwê şaxa dara afirîkiya ku ji wê da bal kenarê ebedê va dirêj dibe û xwar dibe diçe; û di çirîkê vê zincîra heyîkane û du ‘enbarê vê lehiya karane û du golên hebûkayî ku bi aliyê ebedê da dikişin û pêl didinêye; û du xuyagahê bexşîn û xeşmê ne ku, deste karîne, çaxa ku bi gerranekî zor va cîhanê diçeliqîne. Ewan du golana, bi mayeyên hevwar va tijî dibin.