REWŞA YEKÊ: Ma tu car dibe ku padîşahekî bi arizî va padîşahekî wuha çagirdar, ji merifên serfirûyê xweş xebitiyan ra pazaşa wî û ji serkêşan ra sezadayîna wî, tune be?. Li vê derê wekî tune ye. Divêk ev e ku, li ciyê mayîn da dawergehekî mezintir heye.

   REWŞA DIDUYAN: Li van tevgeran û kirinan binêre. Ji  yê belengaztir û jartir da bigre, ta herkesî ra xwirekên hêja û gihîştî tên dayînê. Li nexweşên bêkes ra pirr baş tê nêrînê. Hem xwarin û folên pirr hêja û şahane û nîşanêd zêrkêşandî û potên xemilandî û mêvanên çagiranî hene. Binêre ji sersemêd wekî te pêva, herkes li olama xwe pirr tûj dinêre. Kes bi gorî hûrçekî ji berga xwe derbas nabe. Qeratûyê mezintir, bi olamekî mezintir va nimizkarane di bin tirs û perwakî da olamê dike. Divêk ev e ku, xwedanê vê padîşahiyê, camêriyekî wî yê pirr mezin û banînekî wî yê pirr fireh heye. Hem îzzeta wî ya gelek mezin û heysiyet û namûsekî wî yê pirr celaldar hene. Tewş ew e ku camêrî, qencîkirinê dixwaze û banîn jî, bê qencîdayînê nabe. Îzzet jî xîretê dixwaze. Heysiyet û namûs jî, şikencedana bêedeban dixwaze. Tewş ew e ku, di vî koçwarî da sezayê wê banîn û wê namûsê, ji hezarî yekê wî, nayê dayînê. Sitemkar, di pozbilindiya xwe da û sitember di sitûxwariya xwe da dimînin. Ji  vira koç dikin, diçin. Divêk ev e ku, bal dawergeha mezin va tê hîştinê.

   REWŞA SISÊYA: Binêre, bi huwîdek û dûzanekî çi bala va kar digerin. Hem bi beranberîkî û terazûkî çi bingeh va, tevgeran tên kirinê. Tewş ew e ku, huwîdeyê dawerîkî jî nermandina penahberên ku bal payana baskê padîşahiyê va xwe penihanediyan dixwaze û beranberê jî, penihandina heqên parizîkan dixwaze. Namûsa dawerîkî û çagiriya padîşahiyê were penihandinê. Tewş ev e ku, li van deran sezayê wê huwîdeyê û wê beranberiyê, ji hezarî yek nayê kirinê. Pirrê sersemên wekî te, bê cezadîtinê va ji vir koç dikin, diçin. Divêk ev e ku, bal dawergehekî mezin va tê hiştinê.

   REWŞA ÇARAN: Binêre gewherkên bêtayî di van ravagaha da û xwirekên bêhemtayî di van xuwanêd nayên ber û jimarê da yan. Rava didin ku, padîşahê van cîgehan comerdîkî wî yê bêberg e û guncînêd wî yê bêjimar hene. Tewş ev e ku comerdîkî wiha û gencînêd bê dawî, mêvanxanekî timanî û hertiştê ku tê xwestinê di navê da heyî yê dixwaze. Hem dixwaze ku noşîngirên ji wê mêvantiyê li wî derî bikudin. Ta ku bi çûyîn û cihêbûnê va rencê nekşînin. Lewra çawa rabûna êşê dibe noşî, çûyîna noşê jî êş e.