Lewra, di wê tewşê da komandina du dijmina gerek tê. Êdî ku ahestî li xweganî peyda nabe, bi eşkeretî va nakeve nav karîna ku divêkê wî xweganî ye. Êdî ku ahestî nakeve nav karînê, bi eşkeretî va di wê karîna xweganî da cêrge çênabin. Lewra hebûna cêrgên her tiştî, bi têketina dijminêd wî tiştî ye. Bi nimûneyê va cêrgên di germê da, bi têketina sermê va ne. Cêrgên di rindiyê da bi têketina çirkîniyê ne. Û bi vî awayî va bipîve. Lê di heyîkan da divêka xweganiya bingehîn û xwerestên tune ye. Ji  wê yekê da di heyîkan da dijmin ketine nava hevdu. Cêrge zane. Bi dijberiyan va veguheranêd cîhanê derketine.

  Êdî ku di karîna ezelkî da cêrge çênabin. Wekî were ye, tiştên karînber jî, bi divêkê va gunetiya wan ji karînê ra dibe yek. Yê mezintir, ji yê biçûktir ra dibe hevyek û hûrçik ji stêrkan ra dibin heval. Hemî vejiyana meriva wekî jiyandina tek nefsekî û çêkirina biharekî wekî çêkirina tek çîçekekî ji wê karînê ra hêsa tê. Eger bal pêwendan va were sipartinê, wê çaxê tek çîçekekî bi hindî biharekî giran dibe. Di ber kenara mûvêka dawîna cêrga çara ya Ellahû ekber bi ya wargê diduyayê vê gotinê da hem di Gotina Bîst û Diduya da hem di Nivîsara Bîsta û di pêşa wê da hatiye ravadayinê ku, eger çêkirina tiştan ji Xwedayê yekî tek ra were dayînê, hemî tişt wekî tiştekî hêsa dibin. Eger ji pêwendan ra were dayînê tiştekî bi hindê hemî tiştan zor û giran dibe.

   Pirsika Diduya: Ya ku karîn bi hundirê tiştan va digire. Erê, mînanî ayînê, du rûyê cîhanê hene. Yekî wî aliyê derva ye ku mînanî rûyê rengdarê ayîneyê ye. Yê dinê aliyê hundir e ku mînanî rûyê ronakî ayînê ye. Aliyê derva gerangaha dijminan e. Ciyê hevwarîna tiştên wekî rind û çirkîn, baş û ziyan, piçûk û mezin, giran û hêsanî ye. Êdî ji bo viya ye ku, Xwedayê Mezinkar pêwendên xuyakiyê, ji tevgerên karîna xwe ra kiriye perde, ta ku destê karînê, bi tişten ku li rûyê xuyayê hişî da pîs û nehêja va bi xwe bi xwe têgerana wî nexuye. Lewra mezinayî û bilindayî were dixwazin. Lê hunerê bingehîn ji navberan û pêwendan ra nedaye. Lewra yektî û tektî were dixwazin. Herçikê aliyê hundir, di her tiştî da ronak û pak e. Reng û gemarên qeratûkan di wê nagerin. Ew aliya bênavber va bal Aferîdê xwe va rûdar e. Di wê da cêrgevaniya pêwendan û zincîrbendiya derdan tune ye. Di wê da derdarî û derdbendî nakevê. Xill û xwartiya wê tune ye. Engel nakeve navê. Hûrçik ji rojê ra dibe bira.