Hem kombûna hemî hûrçikan belkî gerek nîne. Pirtikên hîmane û hûrçikên kokaneyên ku di ciyê dendik û toximandane û di gotina bala da “Binê pûçikê” hatiye gotinê, ji bo çêkirina duduya ra hîmekî bes e. Hostayê Huwîdedar, gewdeyê meriva li ser wan da avadike. Dubaya endaza dadekiya ku ayetên wekî ayeta sisêya   

وَ مَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبٖيدِ

  yê, balê va awir didinê ev e ku:

   Em di cîhanê da pirr dibînin ku merivên sitemkar û facir û xeşimkar pirr bi xweşî û hêsayî va û merivên sîtember û dîndar, pirr bi tengî û bindestî va jînê diborînin. Paşê mirin tê, herduya dike wekîhev. Eger ev yekbûna, bêdawî be, dawîkî wê tunebe, sîtem dixuyê. Tewş ev e ku, dawî û huwîdeya Xwedê ya ku pakiya wana ji sîtemê da bi guwahiyan va payîdar e, vê sîtemê hilnadin, ji wê yekê da bi eşkereyî va komgahekî dinê dixwazin ku, ê yek azara xwe û yê diduya xelata xwe bibîne. Ta ku ev merivê perîşanê bêdûzan hevwarê hilêka xwe, azar û padajê bibîne, ji dada sade ra bibe binger û ji huwîdeya Xwedê ra bibe xuyagah û bibe birayê mezinê hebûkên cîhanê yên huwîdedar.

   Erê, ev xaniyê cîhanê, ji simbildana hilêkên bêjimarê di rewanê meriva da yî ra destek nîne. Divêk ew e ku, bal kişwarekî dinê va were şandin. Erê gewhera meriv mezin e. Wekî were ye ji timaniyê ra navjene. Bingehêka wê balaye, sûcê wê jî gir e, namînane hebûkên mayîn. Dûzana wê jî, hêja ye. Bê dûzan nabe, serberedayî namîne. Nayê bêyhûdekirinê, bi pûça ya bê dawîn va bindest nabe. Bal hîçiya sade va nareve. Dojeyê jêra devê xwe vekiriye dipayê. Bihiştê jî pêsîra xwe yê nazdarane vekiriye li bendêye. Bingeha Sisêya ya Gotina Deha vê nimûna me ya diduya pirr rind rava daye. Ji  wê yekê da, em li vira kurt dibirin.

   Êdî wekî van du ayetên xeweşikî ji bo nimûnê ra ayetên dinêyên ku pirr radarên nazikî hoşane yê di xwe da digirin jî, endaze bike, lê bigere. Êdî deh kanî û deh binger gumanekî birrak û radarekî birrakî, cirêk didin û ew gumana gelek hîmdar û ew radara pirr sitûr, hebûna divêk û daxwazê rabûn û vejiyanê, birrakî va rava didin. Çawa ku pirr navêd xweşikê Xwedayê mezinkar ê wekî Huwîdedar, Banînkar û Parêzdar û Dadkar jî, li ser awayê ku di Gotina Deha da birrakî hatiye ravadayînê, hatina vejiyan û rabûnê û hebûna bextiyariya timmanî dixwazin û bûyîna bextiyariya timmaniyê rava didin. Divêk ew e ku xwazkirê vejiyan û rabûnê were sitûr e ku, ji tu guman û mînankî ra nabe binger.