lihevhatina kor û rasthatina bêqanûn û xwerista kerr û pêwendên bêbehêk, tu car di wê nagerin. Lewra her yekî wan, ji ancûr çemberîk da bigire, ta bal kuçeka gewdeyê va ketibe kîjan tewşê, bi qanûnêd xuyandiyî wê tewşê va goya bi daxwazê va dixebite, dizgûnane dikevê. Bal kîjan qatê va çûbe, were dizgûn gav davêje ku, bi eşkereyî va wekî ku bi fermana ajokarekî huwîdedar va diçeye î, dixuyê. Êdî wiha dizgûn ji tewşekî da bal tewşekî va û ji qatekî da bal qatekî va pê da pê diçe, ji amanca daxwaza xwe da cihê nabe, ta bal ciyê xwe yî hêja va nimûneyê va bal bîbika çavê Tewfîq va bi fermana Xwedê va dikevê, rûdinê û dixebite. Êdî vexuyana Xwedatiyê ya di vê tewşê da, dibê, ya di xurekan da rava dide ku, di serî da ewan hûrçikana kifşandî bûn û olamdarbûn û ji bo wan ciyana ra navjen bûn. Goya li eniya her yekî, wan nivîsandiye ku “Êw ê bibe xureka wî kuçeyê” hebûna dûzanekî mînanî wî, awir dide ku xurekê her merivî, bi qelema endazeyê va li eniya wî da nivîsandiye û navê wî li ser xurekê wî da nivîsandiye.
Ma gelo çak e ku, Hostayê Mezinkarê ku bi karînekî bêdawî û bi huwîdekî çemberdarî wiha va Xwedatiyê dike û ji hûrçikan da bal stêrkên gerrok va hemî hebûkan, di çenga tevgera xwe da girtiye û di çembera dûzan û teraziyê da digerîne, çêkirina dawîn çêneke, yan nikare çêbike?
Êdî pirr ayatên Qur’anê, vê çêkirina pêşîna huwîdedar, li ber çavê meriva da datînin û çêkirina dawînê ya di rabûn û vejiyanê da ye, li wê dinimûnine û dûrandinê radikin û dibêjin,
قُلْ يُحْيِيهَا الَّذٖٓى اَنْشَاَهَٓا اَوَّلَ مَرَّةٍ
dibê, “Kî we ji hîçiyê da di awakî wiha huwîdedar da çêkiriye, ew e ku we di aliyê dinê da çêbike.” Hem dibêje ku
وَهُوَ الَّذٖى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعٖيدُهُ وَهُوَ اَهْوَنُ عَلَيْهِ
dibê, “Di komandinê da vegerandina we û vejiyandina we, ji çêkirina we ya di cîhanê da yî hêsantir û asantir e.”
Çawan ku eskerên taxbûrekî, ji bo hêsanê ra belav bibin, paşê bi borîkî va werin gazîkirinê, di awayê hêsa da di bin bayraxê da kombûna wan, ji çêkirina taxbûrekî ji teze dayî pirr hêsatir û pirr asantir e. Were jî, hûrçikên hîmaneyê ku di gewdekî da bi hev ra bi tevlihevbûnê va hogirî û hevwariyê peydakiriyan, bi sûra Îsrafîl va ji fermana Xwedayê Mezinkar ra “Serçava” gotina wan û kombûna wan bi gorê hiş va ji çêkirina pêşîn hêsatir e û çaktir e.
