“Na. Pirtî yê serdar nîne. Belkî pertalê îstankî ye, bêxwedî ye. Her kes mînanî xwestina xwe dikare tevbigere. Tu pêwendekî ku ji van tiştên rind karhildanê engel bikeyiyê, ez nabînim. Ez bi çavê xwe nebînim, bawer nakim.” got. Hem peylesofane gelek sofistiyan axaft. Di navbera herduya da çengejîkî zor dest pêkir. Di serî da wî sersemî got: “Padîşah kî ye? Ez nasnakim.”
Paşê hevalê wî bi bersivê got: “Tu dizanî gundekî bê keya nabe. Derziyekê bê hosta nabe, bê xwedî nabe. Tîpekê bê nivîskar nabe. Çawa dibe ku ev koçwarê di cêrega dawîn da dizgûn, bêdawer dibe? Û ew çend pertalê pirrî ku di her seetê da tîranekî, (Haşiye) mînanî ku ji wendayî da têyî tijî pertalên hêjayê pîşekarane va tê. Li vê derê tê valakirinê û diçe. Çawa bêxwedî dibe? Û eşkeredarîk û ravadarîk ên li her ciyê dixuyênan û turre û daxme û morên li ser her pirtiyê da dixwiyênan û bayraxên li her goşeyê wî da dihejiyanan, çawa bêxwedan dibin? Tê zanîn ku te perçekî Firengî xwendiye û tu wan nivîsanêd Îslamê nikarî bixwînî. Hem jî ji zaneya napirsî. Ka were, ez ê fermana mezintirê ji te ra bixwînim.”
Ew sersema zivirî got: “De ka padîşah heye. Lê karhildana min a hindik, ji wî ra çi ziyanê dikare bide? Û ji enbara wî, çi kêm dike? Hem li vê derê zindan û mindan tune ye. Seza naxuyê.”
Hevalê wî, ji wî ra bi bersivî got: “Ero, ev koçwarê dixwiyê, bergaha kozikandinê ye. Hem ravegeha pîşeyên hosretî paşane ye. Hem mêvanxaneyêd wî yê borîkê bêhîm e. Ma tu nabînî ku her roj gerruhek tê, yek diçe, winda dibe. Tim tijî dibe, vala dibe. Demekî şûnda ev koçwara, ew ê were guherandinê. Van merûyana, bal koçwarekî dinê û timanî va, ew ên werin hildanê. Li wê derê herkes li hemberê olama xwe da yan cezayê yan mukafatê ew ê bibîne.”
Dîsa ew sersemî zexel inirî got: “Ez bawer nakim. Ma tu car dibe ku, ev koçwara were hilşandinê, bal koçwarekî dinê va koç bike?.” Li ser vê yekê da hevalê wî asan got:
“Her ku tu ev hind inirî û serkêşiyê dikî, were ez ê di nav ravedarên bêber û bêjimar da bi duwanzdeh rewşa va ji te ra rava bidim ku dawergehekî mezintir heye û xaniyekî pazaş û qenciyê heye û xaniyekî sezatî û zindanê heye û ev koçwara mînanî ku her roj bi awakî vala dibe. Rojek tê ku hemî hemî vala bibe, were hilşandinê.”
