GOTINA DEHAN

Kolana Heşrê ye

   Bîranîn: Sebebê ku ez di van nivîsokan da mînak û numûneyan, di rewşa çîrokan da dinivîsimêyî, hem hêsakirin e, hem ravadayîna ku bingehên Îslamê, çi hind hoşak û hevwar in û sitûr û milhevdar in. Divêkên çîrokan, bingehên di dawiya wana da ne, ji cûreyê veşarikan sade wana rava dikin. Divêk ew e ku çîrokên xeyalkî nînin. Bingehên rast in.

 بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

فَانْظُرْ اِلٰٓى اٰثَارِ رَحْمَتِ اللّٰهِ كَيْفَ يُحْيِى الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا

اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِى الْمَوْتٰى وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ

   Birako! Tu heşr û axiretê sade û bi zimanê nexwendiya va û di awakî ronik da ravadayîna wê dixwazî, wekî wusa ye, li vê çîroka numûnekiyê, bi nefsa min ra binêre û guh bidiyê.

   Demekî du merif, bal koçwarekî xweşî wekî bihiştê va diçin (ev işareta dunyayê ye, bal vê cîhanê va awir dide). Dinêrin ku her kes deriyê mal û xanî û dikanê xwe vekirî dihêlin. Li parêztina wê ra guh nadinê. Pirtî û pere li bergahê da bêxwedî dimîne. Ji  wan merifa yekî wî, bal her tiştê dixwazeyê va destê xwe dirêj dikê. Yan didize yan talan dike. Li pey hewesa diçe. Li her cûreyê sîtem û gewendetiyê siwar dibe. Merû jî di wî pirr nagerin. Hevalê wî yê dinê jê ra got ku,

   “Tu çi dikî? Tu yê sezayê bikşînî. Min jî di teşqelê da bixînî. Van pirtiyana pertalê Serdar in. Van merûyana bi jin û zarê xwe va bûne esker yan bûne fermanber. Di van kara da bi sivîlî tên xebitandinê. Ji  bo wê yekê, di te pirr nagerin. Lê dûzan zordar e. Li her ciyî da axiftoka padîşah heye û fermanberêd wî hene. Zû here xwe li balê va bavêje.” Lê, wî sersemî inir û hêz kir, got: