Êdî ku Karîna Ezelkî, bi dîtinê va ji mayin bêhûdetir da û di ancûrên qalindtir da bêjimar, jiyandar û rewanbira ra diafirîne û pirr bi hêjayî va maya qalindî, bi navberiya jiyanê va bal maya nazik va dizivirîne û roniya jiyanê di her tiştî da bi pirranî va direşîne û bi tava bihîkê va pirrê tiştan avzêr dike, her hemin ew Karînkarê Huwîdedar, bi vê karîna xwe ya bê kurtasî va û bi vê huwîdeya xwe ya bê kêmasî va mînanî roniyê û mînanî esîriyê, mayin kêşayê nazikê dinê yê nêzîk û hevwarê rewaniyê bernade û bê jiyan nahêle û hişk nahêle û bê bihîk nahêle. Belkî, ji maya roniyê da, ta ji tariyê da, ta ji maya esîrî da, ta ji divîkan da, ta ji hewayê da, ta ji axifteyan da jiyandar û bihîkdar, bi pirranî va diafirîne ku, mînanî celebên gelek pirr, cihêkî jiyanberan, çêkbirên rewanîkî gelek pirr cihêkan, ji mayên wan kêşayên nazik da diafirîne. Hinkî wana perî nin û hinkî wan ji celebên rewanîk û cinnan in.

   Bi pirranî va hebûna periyan û rewanîkan vehildayîn, bi çi awayî va bingeh û eşkera û hoşanîk bûna wî; û mînanî gotina Qur’anê yê wana vehilnedan, bi çi awayî va dijberê bingehê û dijberê huwîdeyê û gêjanîkî û şaştîkî û gevezetîkî û dîwanetîkî bûyîna wê yî, bi vê nimûnê va lê binêre û bibîne:

   Du meriv, yekî wî koçerê kûvî, yekî dinê bajêrvanê hişbend, dibin heval. Bal bajarekî çagirînê wekî Îstenbûlê va diçin. Di koşeyekî dûrî wî bajarê çagirînê bajarîk da li xaniyekî û li papirîkekî piçûkî perîşanî pîs va rast tên. Dibînîn ku, ew xaniya, bi merivên pale û gundî û belengaz va tijî ye. Di hundirê paprîkekî sosret da dixebitin. Dora wî xaniyî jî, bi rewandar û jiyandara va tijî ye. Lê, bingera jiyaniya wan û pêwendên wanî jiyanikiyî arizî hene ku, hinekî wan gîhaxwer in, sade bi gihê va dijîn. Hinekî wanî dinê masîxwer in, ji masî pê va tiştekî naxwin. Ewan du merivana, vê tewşê dibînin. Paşê dinêrin ku, ji dûr da hezaran serayêd sosik û koşkên bala dixuyên. Di navbera wan seraya da dezgahên fireh û bergahên dirêj hene. Ewan du merivana, ji rûyî dûrayî da yan jî bi çavjariyê va yan bi pêwenda veşariya cîdarên wê serayê va cîdarên wê serayê, bi wan meriva naxuyên. Hem pêwendên jiyanê, di vî xaniyê perîşan da ne, di wan serayan da nîn in.

   Ew merivê koçerê hov ê ku tu car bajar nedîtiye, ji rûyê ku li ser van pêwenda da ewana naxuyên û rûyê ku pêwendên jiyanê yên li vê derê, li wê derê da nînin, dibêje: “Ewan serayan, ji cêkdaran vala ne û canber tê da tune ye.” Dibêje, gevezetiyekî gewendane yê hovîtiyê dike.