Berpirs: Eger meriv sade tenekî hişk bûya, yan jî sade çêkberekî gîhakiyê hevdûgirtiyê ji zik bûya, yan jî sade hevdugirtiyê ji gewdekî jiyandarekî û kesekî gewdekaniyê bendkirî û giran û borîk û yekrû bûya ji we ra pirr koşk û pirr jinan ra hêjayî û xwedan nedibûya. Lê merif ahistegerekî karînê were fire ye ku heta di vê cîhana pûç da, di vê jiyana kurt da, daxwaza hinekî van nazikên wî yê nêşkifî da, paşatî û zengînî û keyfên hemî cîhanê werin dayînê belkî têr nabe. Tewş ev e ku, merivekî xwedanî hilîka bêdawiyê ku di xanîkî bextiyariyê da bi zimanê daxwaziyên bêdawîn û bi destê arzûyên bêdawîn va deryê banînekî bêdawîn dikute, her hemin xuyagahiya wî ya ji qenciyêd Xwedê yên di hedîsan da hatine ravadayînê ra pirr hoşber e û rast e û bingeh e: Emê li vê bingeha balayê bi dûrbîna nimûnekî va binêrin. Wiha ku:

   Mînanê vê baxçeyê newalê bax û baxçên vê Barlayê her yekê wan xudanê wan ê cihê cihê hene, digel ku her firokekî û her çûçikekî û her mêşekî di Barlayê da, bi gorê xwarina xwe va meger xwedanê çengekî yê me yê dikare bêje: “Bax û bustanêd Barlayê çîmengah û gerangahiyê min e” dibêje. Barlayê distîne dixîne çembera kişwerê. Nîvkariya êd ku mayîn, vê fermanîka wî hilnaşîne. Hem mirovekî ku mirov e, dikare bêje ku: “Xwedayê min, vê cîhanê ji min ra xanî çêkiriye. Roj çirakê min e. Stêrk elektirîkê min in. Rûyê zemînê hêlkanekiyê min ê ku bi xalîçeyên çîçekdar û mîçekdar va hatiye raxistiniye” dibêje. Ji  Xwedê ra şabaş dike. Nîvkariya afirandiyên mayîn, vê fermanîka wî naşikîne. Bi berevajî va afirandiyan xaniyê wî disosikînin. Di ciyê sosikanêd xanî da dimînin. Gelo di vê cîhana tengok da mirov bi gorê merivatiyê va hetta firokekî jî di çemberekî wiha mezin da cûrekî tevgeranî doz bike, ji qencîkî mezin ra xuyagah bibe, di xaniyekî bextiyarê fire û timanî da, ji wî ra di berga pêncsed salî da kişwerekî qencîkirin çawa tê dûrandinê. Hem çawan ku, di vê cîhana reş û tarî û teng da, di gelek pirr ayîna da, di gavekî da roj bi xwe heye, were jî, kesekî ronak di gavekî da di pirr ciyan da bi xwe bi xwe hebûna wî, di Gotina Şanzdehan da, hatiye ravakirinê. Bi nimûneyê va hezretê Cibraîl di hezar stêrkê da, di gavekî da hem li ‘erşê da, hem di berga Pêxember da, hem di bergaha Xwedê da, di çaxekî da hebûna wî; hem Pêxember di berga komandinê da, di gavekî da, bi pirrê başên