Dawîk

   Li gorî çaxan da rêzikên Xwedê vediguherin, belkî di çaxekî da li gorî gelan da pêxember û rêzikên cûre cûre tên û hatine. Ji Pêxemberê dawiya pêxemberan şûnda, rêzika wî ya mezin, di her çaxê da ji her gelî ra têr tê. Ji  wê yekê da ji rêzikên cihêk ra daxwazî nemaye. Lê di şaxan da bi awakî va ji rêgahên cûre cûre ra daxwazî maye.

   Erê, çawan ku bi veguherana demgahan va pot vediguherin û li gorî bîzan da derman vediguhezin, were jî; li gorî çaxan da rêzik vediguherin, li gorê hilîka gelan da fermanîk vediguhezin. Lewra, keriyê şaxên fermanîkên rêzikê, li tewşa merifan dinêre, li gorê wî da tê û dibe derman.

   Di dema pêxemberên pêşîn da, cêrgên merfan, ji hevdû pirr dûrbûn; û xûyê wan, hem bi awakî va qalind bû, hem hişk bû; û bi hoşîkan va nûzayîbûn û bal koçeriyê va nêzîk bûn. Ji  wê yekê da rêzikên di wî çaxî da di awakî hevwarê tewşa wan da cihê cihê hatine. Hetta di parekî da di çaxekî da pêxember û rêzikên cihê cihê hebûne. Paşê, bi hatina pêxemberê dema dawîn va merif goya ji cêrga nûzayê da bal cêrga nûhildayê va hilkişiyan. Ji  wê yekê da bi pirr wergeran û têkiliyan va komên merfan, bal rewşekî ku tek xwendîkekî bigirin û li tek hînkerekî guh bidin û bi tek rêzikekî va bixebitinê va hatin. Ji wê yekê da ji rêzikên cihê cihê ra daxwaz nemaye û ji hînkirên cûre cûre ra jî, divêk nehatiye dîtinê. Lê ji rûyê ku giştane bal cêrgekî va nehatine û ji rûyê ku di rewşekî jîna komanê da naçin, rêgahan cihê bûne. Eger piraniya merfa ya bêberge, mînanê şagirtên xwendegahekî balayî, rewşekî jîna komaniyê bipoşe, bikeve cêrgekî, wî çaxî, rêgahan dibin yek. Lê tewşa cîhanê, ji wê tewşê ra alîkariyê nake, rêgahan jî nabin yek.

   Eger tu bêjî: Heq yek dibe, çawan wuha fermanîkên cihêkê çar rêgahan û donzde rêgahan dibin heq?

   Berpirs: Avekî li gorî pênc mirovên nexweşê xûyî cihêk da çawan pênc fermanîkan digire. Wuha ku: Ji yekî wan ra li gorê xûyê nexweşiya wî da av derman e; bi awayê dermandariyê da wacib e.