Erê, çawa yê ku Museylîme bal jêrtirê jêran va daxistiye, derew e; ê ku Muhemmedê Emîn bal balatirê balayan va derxistiye rastî ye. Êdî, hevalên Pêxemberî yên ku bihêkên bala hildidan û ji xûyên xweş ra perestişê dikirin û bi tava hevaltiya roja pêxembertiyê va ronîdar bûyanan, bal derewîniya werre çêrkîn û peywenda daketinê û di dikana gemarên pêkenînê Museylîme da yê va bi daxwaziya xwe va destên xwe dirêj nekirin; û mînanê revana wana ji gawiriyê da ji derewîniya hevalê gawiriyê da revîna wan û ji rastî û dirustiya werre rind û bingera serfirazî û nazdariyê û nerdîwana hilkişan û balakişanê û bihadartira ji gencîna balaya serfirazê pêxembertiyê û bi pertewa zîbatiya xwe va ronîdarkirê komên merfatiyê ra bi arizî va di hildan û gihîjandina fermanîkên rêzika Xwedê da her hemin bi hindî ku ji destê wan hatiye va daxwaz û hevwar û evîndarbûna wan, birrak e û bivêk e û bêguman e.

   Tewş ev e ku, di vê demê da, berga di navbera derew û rastiyê da werre kurt bûye ku, goya  mil dane hev. Ji  rastiyê da bal derewa va borîn, gelek hêsa diçe. Hetta bi navberiya piropoganda siyasetê va derewînî, di ser rastiyê ra tê girtinê. Êdî, tişta çirkîntir, bi tiştên rindtir va di dikanekî da bi bihakî va were firotinê, her hemin, pirlanta dirustiyê û rastiya pirr bala ya ku bal gewhera bingehî va diçe, li gotin û nasîna wî dikandarî va nayê sipartinê; kore kor nayê kirînê.

***