hilîka wî amede dibe; ronî dibe; her tiştî da xwendîkî digire, dibe wekî kibrîtê. Her çîkê hevtayê wî, di vê demê da hoşana wî, di felsefeyê da xeniqiye û hişê wî, di siyasetê da noqbûye, dilê wî, di jîna cîhanê da sersem bûye, hilîka wî, ji xebatê da dûrketiye, di cêrga çikbûna wî ya di pîşeyên nihakîn dayî da, hilîka wî ji hilîkatiya xebata rêzika Xwedê da dûrketiye; û di cêrga pîşevaniya di xwendinêd zemînkiyê da di hildana xebatê da şûnde maye. Ji  bo wê yekê ra nikare bêje: “Ez jî, wekî wî hoşbend im, ji bo çi ez bal wî va nagihêjim?” û ji gotinê ra para wî tune ye, nikare bigihêje.

   A çara: Çawan ku di gewdekî da ji bo hişîn û geşînê ra arzûya firebûnê heye û arzûya firebûnê jî, ji bo ku ji hindir da ye, ji bo ten û gewde ra gihaştinekî ye. Lê eger di derva da ji bo firekirinê ra arzûkî be, ewa, dirrandin û hilşandina postê gewdeyî ye, firekirin nîne. Were jî, ewanê ku wekî pêşiyên hêjayê, bi derê parêziya bala va û bi rêya kirina bingehên dînî va ketine çembera Îslamê, di wan da, arzûya firebûnê û daxwaziya xebatê hebe, ewa baletî ye û gihîştine. Yan na, ewanê ku bingehên Dîn dihêlin û jîna vê cîhanê, di ser jîna cîhana dinê digirin û bi felsefa mayekî va alozebûniyan, ew arzûya firekirin û daxwaza xebatê ya ji wan da yî, ji gewdê îslamê ra hilşandine û ji derxistina zincîra rêzika Xwedê ya di sitûyê wî da yî ra çare ye.

   A Pênca: Sê nuxteyên nêrînê, xebatên vê demê digerînin xebatên zemînkî û ji asîmankiyê da derdixînin. Tewş ev e ku, rêzika Xwedê, asîmankî ye û xebatên ji bo rêzika Xwedê ra jî, ji rûyê ku fermanîkên wî yê veşartiyê rava dikin, ewana jî, asîmankî nin.

   A yekê: Huwîde û derdê fermanîkekî ji hev cihê nin. Huwîde û poyde, ji hildanê ra peywend in, ji çêkirinê ra binger nînin. Her çîke derd, ji hebûna wî ra binger e. Bi nimûneyê va: Di rêwîtiyê da limêj tê kurtandinê, du kozanî tê kirinê. Derdê vê sivikaya rêzika Xwedê, rêwîtî ye. Huwîdeya wî jî, rencîtî ye. Rewîtî hebe, rencîtî tune be jî, limêj tê kurtandine; lewra derd heye; lê rewîtî tunebe, sed rencîtî hebe jî kurtandina limêjê ra nabe derd. Êdî, bi vajîtiya vê bingehê va nêrîna vê demê, huwîde û poydeyê, di ciyê derdê da diçikîne, li gorê wî da fermanîk dide. Her hemin xebata wuha zemînkî ye, asîmankî nîne.

   A diduya: Nêrîna vê demê, di serî da û bi xwe bi xwe va li bextiyariya vê cîhanê dinêre û fermanîkan, bal wî va dizivirîne. Tewş ev e ku, nêrîna rêzika Xwedê, di serî da bi xwe bi xwe va li bextiyariya cîhana dinê dinêre.