Sade parîka azatiya nefsa kotiyê radike, û fir’ewntiya wî û xudantiya wî û tevgera wî ya çawa dixwazeyî dişkîne. Baweriya bi endazeyê, were kêfdar û bextiyar e ku nayê nasandinê. Sade emê bi vê nimûnê va bal wê kêf û wê bextiyariyê va awirek bidin. Wuha ku:

   Du merif, bal payêtextê padîşahekî va diçin, dikevin saraya wî padîşahiya ariziya ciyê sosretan. Yekî wî, padîşahê nizane, di wî ciyî da serkêşane û dizkarane mayînê dixwaze. Lê ew, karên zordarê wekî gerrandin û rêvabirin û rêje û xebitandina makîneyêd wê baxçe û wê serayê û dayîna xwurekê canberên sosretê ku ew baxçe û ew serayê, wana dixwazinêyî dibîne, tim lerzê dikişîne. Ew baxçeyê wekî bihiştê, bi serê wî da dibe wekî dojekî. Dilê wî di her tiştî ra dişewite, nikare serweriyê bike. Bi ahînê va danê xwe diborîne. Di dawiyê da ew merfê dizî bêxwuyî, bi awayê azirandî va bal zindanê va tê avêtinê. Merfê diduya, padîşahê dinase, xwe ji padîşah ra mêvan dizane, hemî karên di wê baxçe û di wê serayê da bi qanûnekî rêzanî va dikişin û her tişt, bi programekî va bi hêsatiya bala va dixebiteyêyî bawer dike. Zor û rencan, ji qanûna padîşah ra dihêle, pirr bi xweşî va ji hemî kêfên wê baxçeya bihişt asayî da kar dibîne, bi sipartina bal banîna padîşahê û bal rindiya qanûnêd serweriya wî va her tiştî, xweş dibîne, bi pirr kêf û xweşiyê va jîna xwe diborîne. Êdî, tu raza gotina 

مَنْ اٰمَنَ بِالْقَدَرِ اَمِنَ مِنَ الْكَدَرِ

    (kê bi endazeyê bawerî bîne, ji şîlotiyê asan dibe) yê bizane.

   KOLGAHA ÇARA: Eger tu bêjî: Te di Kolgaha Yekê da rava da ku, her tiştê endazeyê rind û qenc e û ziyana ku jê da têyê jî, qenc e; û çirkînî jî rind e. Tewş ev e ku, derd û kulên di vê xaniyê cîhanê da wê gotinê rexne dikin.

   Berpirs: Hey dilê min û hevalê min ê ku ji pirr telîziyê da êşekî zor dibihiyan! Rêdara ku hebûn sade qencî ye û nebûn, sade ziyaneyî ew e ku, hemî rindî û başî, bal hebûnê va dizivire; û hîmê hemî gunah û derd û kêmasî ya nebûyîne. Êdî ku nebûyîn, sade ziyan e, tewşên ku bal nebûnî va dikişin; û yan nebûnê dibihînin jî, ziyanê hiltînin. Ji  bo wê yekê ra jiyana ku roniya ronaktira hebûnêyeyî di nav tewşên cihêk da tilol dibe, hêzê digire. Di rewşên dijber da dikeve, zelal dibe û gelek tewşan digire, meywên divêk dide û di gelek rewşan da dikeve, nimûçên navêd Xwedayê jîn dayî ê, rind rava dide. Êdî ji vê bingehê da ye ku, ji canberan ra di çehrê êş û derd û kul û zoran da hinekî tewş peyda dibin ku,