afirandinê û li hemberî qenciyê da diparêse û ji cihêbûnê diêşê, rabe destmêj bigre ji bo ku di vê danê paşnîvroyê da limêja paşnîvroyê bikeyî ra bal dergahê semedaniyê Qedîmê Baqî û Qeyyûmê Sermedî va niyazê rava bide û bal iltîfata rehmeta wî ya bêdawî û bêrabûnî va xwe bavêje li hemberî qenciyêd wî yê bêjimar da şukr û şabaşê bike. Li hemberî izzeta xwedanî ya wî da bi sitûxwarî bal kuzetiyê va here. Li hemberî sermediyeta xwedatiya wî da bi tunekariyê va kunde bibe. Bilanekî bingehîn û hêsatiyekî rewanî bibîne, di bargeha mezinaya wî da kemergirêdayê perestinê bibe, ku kirina limêja paşnîvroyê, olamekî çi hind bala ye, xîzmetekî çi endhevwar e û dayîna deynekî aferîkî çi hind di ciyê xwe da ye, belkê bi destxistina bextiyariyekî pirr xweş e, ku yê meriv be, wê dizane.

  Ew dema di danê êvarê da yî, hem çaxa avaçûyîna çêkberên nazenîn û xweşik ên dema havîn û payîzê ya di nav oxirkirina ahîngiyê da ya ji rûyê destpêkirina zivistanê da di bîr dixîne. Hem dema ku merif, bi mirina xwe va ji hemî hezkirên xwe da di nav cihêtîkî êşan da cihê dibe û dikeve gorê, di bîrva tîne. Hem dema ku bi mirina cîhanê ya di nav lerzana candayînê da hemî çêkdarên wê bal ciyên mayîn va koç dikin û evê lampa xaniyê rencanê vedimireyî yê di bîr tîne û bi bîrva dixîne û zemanekî ye ku merifên ji dilberên diranî da avaçûyîneyan ra perestinê dikineyan, bi hişkî va hişyar dike. Êdî ji bo limêja êvarî, di danekî wuha da rewanê merifa ku bi awayê aferîkî va ji Zîbatîkî Baqî ra ayneyekî xwayîşkare yê bal erşê mezinatiya Qedîmî Neborî û Baqiyê nabore ku van karên mezin dike û van cîhanêd mezin dizivirîneyî va rûyê xwe dizivirîne di ser van tiştên pûç ra Ellahû Ekber dibêje, destê xwe ji wana dikşîne. Ji  bo xizmeta Xwedê ra dest girê dide. Di bargeha Daîmê Baqî da radibe piya Elhemdûlîllah dibêje. Bi wê yekê va li hemberî kemala wî ya bêkêmanî, li hemberî cemala wî ya bêmînanî û li hemberî rehmeta wî ya bêdawî da hemd û şabaş dike  

اِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ اِيَّاكَ نَسْتَعٖينُ

dibêje. Bi wê yekê va li hemberî xwedîtiya Wî ya bêalîkar û xwedatiya Wî ya bênîvkar û padîşahtiya Wî ya bêyawer da peristinê nîşan dide û alîkirinê dixwaze. Hem li hemberî mezinayiya Wî ya bêdawî û karîna Wî ya bêbergah û izzeta Wî ya bê ahestî yê da kûz dibe. Bi hemî heyîkan ra qelsî û ahestiya xwe û parsekî û pesitiya xwe rava dike. Bi vê yekê va

سُبْحَانَ رَبِّىَ الْعَظٖيمِ

  dibêje. Xwedanê xwe yê mezin dipakîne,