Yan na, di gunaha û yê demê hatî da nîne ku, ji gewendetî û peramûşiyê ra bibe peywend. Divêk ew e ku, pirsika endazeyê, ji bo rihakirina ji bin zorê û bin bariyê nîne, belkî ji bo rihakirina ji quretî û xapaniyê ye ku, ketiye baweriyê. Parîka daxwaziyê, ji bo ku ji gunaha ra bibe zivirgah, lewra ketiye bawerkiyê. Yan na, ji bo ku ji başiyan ra bibe cîgah, Fir’ewntiyê bike yî ra nîne.

   Erê, mînanê ku Qur’anê gotiyeyî, merif, ji gunahên xwe da hemî binbar e. Lewra gunahxwaz ew e. Gunah, ji bo ku ji cûreyê hilşandinê ye, merif bi gunahekî va dikare pirr hilşandinê bike; ji azara bêter ra padajê qezenc dike. -Wekî şewitandina xanîkî bi kibrîtekî vayî- Lê di qenciya da ji serfiraziyê ra para wî tunne. Di wê da para wî pirr hindik e. Lewra qencîxwaz û qencîdivêk banîna Xwedê ye û yê çêker, karîna Xwedê ye. Pirs û berpirs, xwasteker û peywend, herdu jî, ji Xwedê dan e. Merif, sade bi niyazê va, bi baweriyê va, bi bihêkê va û bi xweşxwaziyê va jê ra dibe xwedî. Lê gunahxwaz nefsa merfa ye. -Yan bi hilîkê va yan bi daxwaziyê va ye- Çawan ku ji tava roja spî û xweşik da hinekî mayeyan, reşanî û genîntiyê digire. Ew reşayî, li hilîka wê va dizivire. Lê yê ku wan gunaha, bi qanûnekî Xudêyî ku pirr huwîdeya hildigireyî va çêdike dîsa Xwedê ye. Divêk ew e ku, peywendî û pirsîn, ji nefsê da ye ku, sûcê, ew dikişîne. Afirandin û çêkirina ku para Xwedê yeyî, ji bo ku çirîk û meywên wê yê rindê dinêyî hêj hene, ewa rind e û baş e.

   Êdî, ji vê razê da ye ku, kirina nebaşiyê, nebaş e. Çêkirina nebaşiye baş e. Çawan ku merfekî tembelî ku ji baranekî ku gellek pirr qenciyê hildideyî da ziyan dîtiyeyî, nikare bibêje, “Baran, banîn nîne.” Afirandin û çêkirin jî, bi tevê nebaşîkî piçûk va pirr başî ye. Ji  bo nebaşîkî piçûk ra hîştina başiya pirr dibe nebaşiya pirr. Ji  bo wê yekê ra, nebaşiya wê ya piçûk dikeve ciyê başiyê. Di çêkirina Xwedê da nebaşî û çirkînî tune ye, belkî balkirin û hilana merfa va dizivire.

   Hem çawan endaza Xwedê, bi gorê çirîk û meywan da ji nebaşî û çirkîniyê da pak e. Were jî, li gorî derd û peywend va jî, ji sitemî û ji pîsiyê da paqij e. Lewra endaze, li derdên bingehîn dinêre, dadê dike. Merif, li derdên ku xuyakî dibîneyî, fermanîkê xwe bar dike, di dadiya endazê bi xwe da dikevin sitemê. Bi nimûnekî va: Dadwer, te bi diziyê va fermanber kir, te bend kir. Tewş ev e ku, tu diz nîn î. Lê kuştinekî te yê diziyê ku kes nizaneyî heye.