Nota Pêncan: Merif bi aferîka xwe va pirr qels e. Tewş ev e ku, her tişt di wî digere. Wî daxîn û êşan dike. Hem pirr ahest e. Tewş ev e ku, derd û dijminêd wî gelek pirr in. Hem pirr parsek e. Tewş ev e ku, daxwazên wî, gelek pirr in. Hem tembel û bêkarîn e, tewş ev e ku, barên jînê pirr giran in. Hem meriftiyê wî bi heyîkan va peywend kiriye, tewş ev e ku, raçûn û cihêbûna tiştên ku jê hez dike û pê hogirî dike, tim wî diêşîne. Hem hiş ji wî ra divêkên bala û meyweyên timî rava dide. Tewş ev e ku, destê wî kurt e; jîna wî kurt e; karîna wî kin e; bêhna wî kin e.

   Êdî, rewanekî di vê tewşê da di danê sibê da bal dergahê Qadîrekî xwediyê Celal û Rehîmekî xwedanê Cemal va bi niyaz û bi nemazî va lêzivirandin û tewş ravekirin û alîkarî û dadkarî xwestin, çi hind divêktir e, ji bo hildana kar û olamên ku di bergaha roja li pêşiya wî da ye da ew ê bi serê wî da werin û li pişta wî bar bibineyan ra nuxtekî sipartinê yê çi hind divêkdariya wî, bi eşkerayî tê zanînê.

   Û ew dema di danê nîvroyê da ye, dema gihiştina rojê û xwarbûna wê ya bal çûyînê va ye û pêla rihabûna karên rojane ye û dema hêsaniyeke borîkî ji giviştana karan da ye û çaxa hewcetiya rewaniya bal bêhndanîna ji gêjî û sersemiya ku karên giran û bêkudanê, cîhana pûç di dinê ye û gava xuyakirina qenciyêd Xwedê ye. Rewanê merifa, ji wê givaştinê riha bibe. Ji  wê gêjaniyê bixişike û ji wan tiştên bêdivêk û bêkudaniyê, derkeve, bal dergahê Xwedayê Qencîkarê bingehiyê Qeyyûmê payîdar va here. Dest girê bide. Ji  koma qenciyêd wî ra şukr û şabaşê bike û alîkarinê bixwaze û li hemberî celal û mezinayiya wî da bi kûzbûnê va ahestiya xwe rava bide û li hemberî kemala wî ya bêçûyîn û cemala wî ya bênimûn da serê xwe dayîne, gêjanî û evînî û tunetiya eşkere bike ku, kirina limêja nîvroyê çi hind rind e û çi hind xweş e û çi hind divêk û hêja ye, ku merifê ku wê nezane, merif nîne.

   Ew çaxa di danê paşnîvroyî da ye, hem demgeha payîzê ya ahgînî û tewşika pîraniyê ya ahîndarî û demgeha çaxa dawîn a êşane yê di bîr tîne û di bîr dixîne. Hem dema çirîkbûna karên rojane ye. Hem dema ku qenciyêd Xwedê yê wekî xweşî û geşî û olama başiyê ya ku di wê rojê da jê ra bûye xuyagahî, komekî mezin çêdikeyî ye. Hem dema ku bi awirdana xwarbûna wê roja girraseyî ya bal wundabûnê va eşkere dike ku, merif fermanberekî mêvan e û her tişt borîk û bêwar e. Niha, rewanê merifa yê ku timmaniyê dixwaze û ji bo timmaniyê hatiye