DAWÎK

   Ji çirûskên ahistandina Qur’anê da du çirûskê ahistandinê, di Xunava Çardeha ya Gotina Nonzdeha da borîne ku, ji zivirandinêd wî yê ku peywendekî kêmasiyê tê gumankirinê; û kurtandina wê ya di zanînêd cîhankê da yî, her yekê wê, kaniya yek çirûskê ahistandinê ye. Hem çirûskekî ahistandina Qur’anê ya ku di Qur’anê da di rûyê ahistegerên pêxemberan da diayîseyê, di Wargê Diduya yê Gotina Bîsta da eşkera hatiye ravakirinê. Hêj mînanê vana, di gotinên dinê da û di nivîsokê min ê ‘Erepkî da pirr çirûskê ahistandinê hatine borandinê. Ji  bo beskirina bi wan va em sade vêya dibêjin ku: Ahistegirekî Qur’anê yê dinê jî ev e ku, çawan hemî ahistegerên pêxemberan, nimûçkê ahistandina Qur’anê rava dane, werre jî, Qur’an, bi hemî ahistegerên xwe va dibe ahistegerekî Ehmedkî û hemî ahistegerên Ehmedkî jî, ahistegerekî Qur’anê ne ku, ji Xwedayê bala ra sipartina wê rava dide; û bi xuyana wê sipartinê va her axiftekî wê dibe ahistegerekî. Lewra wî çaxî, tek axeftekî, mînanê dendikekî, darekî bingehan bi veşarkî va di xwe da dikare bigire. Hem mînanê navînga dil, ji hemî leşên bingeha mezin ra dibe hevwar. Hem ji bo ku bal zanînkê çemberdar va û bal vînekî bêdawî va xwe dispêre; bi tîpên xwe va bi rewşa xwe û tewşa xwe va û bi warga xwe va li tiştên bê jimar va dikare binêre. Êdî, ji vê razê da ye ku, zanayêd zanîna tîpan didozînin ku, ji tîpekî Qur’anê da bi hindî rûpelekî va razan dibînin û doza xwe, ji merfên wê pîşeyê ra rava didin.

   Ji serê nivîsokê da bal vira va hemî alavan û tirêjan û çirûskan û roniyan û tavan, li ber nêrînê da kom bike, ji nişkê va da binêre: Doza di serî da, dibê: Ayeta

قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْاِنْسُ وَالْجِنُّ عَلٰٓى اَنْ يَاْتُوا بِمِثْلِ هٰذَا الْقُرْاٰنِ لَا يَاْتُونَ بِمِثْلِهٖ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهٖيرًا

nê yê, niha bi awayê çirîka birrak va bi dengekî zîz va (bala va) dixûnin û eşkera dikin.