Êdî, ji vê raza mezin da ye ku, zanayên zanîna (axiftinê), di gel ku şagirtên Qur’anê ne, di tewşa ku hinekî wan, bi awayê deh postalan va di warê hîmên baweriyê da hezaran nivîsîk nivîsîne, ji bo ku yêd wekî gerroha derkenaran, hişê, di serê gotina hildanê da girtine, bi hindî deh ayetê Qur’anê, nekarîne bi fireyî va bibêjin û birrakî va rava bidin û ji dil da serwext bikin. Goya ewana, di bin çiyayên dûr da lexeman çêdikin, bi boriyan va bal dawiya cîhanê va bi zincîra peywendan va diçin, li wê derê da zincîrê dibirrin. Paşê hebûna Xwedayê herhebûyê û nasîna Xudakiya wekî ava jiyanê yê rava dikin. Ayetên xweşik jî, her yekî wan, wekî yek çoyê Mûsa, li her ciyî da dikare avê derxîne, ji her tiştî da pencerekî vedike, Xwedayê Mezinkar dinasîne. Di nivîsoka çilkê ya xunav da yî ji deryava Qur’anê da û di gotinên mayîn da ev bingeha, bi kirinê va hatiye ciyandinê û me rava daye. Êdî, hem ji vê razê da ye ku, hemî pêşwarî parîtên şaşbendê ku bal hundirê tiştan va çûne û li pey rêzika peyxember da neçûne û li dîtinêd xwe va pal dane û ji nîvê rê da zivirîne û bal serê komekî va derbaz bûne û partîkî saz kiriniyan, ji rûyê ku hevwarî û dengedariya bingehan neparêztineyê da ye ku, wuha ketine şaşitî û kaşitiyê da komekî merifa bal rêya çewt va ajotine. Êdî, hemî ahestina vana, ahistandina ayetên Qur’anê rava dide.