hemî xwedanê bişkivan û bingehê û hemî xwediyên zanîn û huwîdeyên di çembera koçwarê hindir da dikirinan, li hemberê wan ravadanêd Qur’anê da subhanellah dibêjin. Çere rast e, çawan hevwar e, çere rind e, çawan hêja ye dibêjin bawer dikin. Bi nimûneyê va, di navbera şeş hîmêd baweriyê yên ku li çembera bûyîn û li çembera bivêkbûyînê dinêrin û hem di ciyê tek şaxekî wan du darên mezindane yan da û di navbera kulîlk û meywên naziktirînê şax û çiqilên wan hîman da werre hevwarîkî raçavkirinane direwşîne; û di awayê dakişanekî were da dinasîne; û di asayê hevdarîkê wusa da rava dike ku; hişê merfa, ji zanîna wî da ahiste û li hemberê rindiya wî da mestane dimîne. Di navbera pênc hîmêd îslamê yê ku di ciyê çiqlê wê şaxa baweriyê da û ta bal naziktirînê çipirên wan hîman va û bal tevgerên wan ê piçûktirîn va û bal amancêd wan ê dûrtir va û bal hundeyên wan ê kûrtir va û bal meywêd wan ê piçûktir va bigihêje, di navbera wan da xweşhevwarî û pirr hevdarî û dakişanekî giştaneyê parêztiye ku rêdara wî, balatiya dûzan û hevdengiyê û xweş hevwarî û sitûriya rêzika îslamê ya mezina ku ji axift û rûyên wê Qur’ana fire da û ji awir û razên wî da derketiyeyê ye ku guwahdarekî dadkarê nayê rexnekirinê û radarekî birrakî gumanê naîneyêye. Divêk ew e ku, gotinên Qur’anê, bal zanîna merfa ya parîk va bi arizî va bal zanîna merfekî nexwendî va siparîk nabe; belkî bal zanînekî çemberdar va siparte dibe. Gotina Xwedakî ku hemî tiştan, bi carkî va dikare bibîne û di navbera ezel û ebedê da hemî bingehan, di gavekî dibîne.

   TAVA DIDUYA: Felsefa merfa ya ku li hemberê huwîdeya Qur’anê da bal berga berbirriyê va derketiye, li pêşberê huwîdeya Qur’anê da çereketiya wê, me di Gotina Donzdeha da rava da ye û bi nimûnê va me rava kiriye û di gotinêd mayîn da me ciyandiye; ji wê yekê da em bal wan va dispêrin; nihaka di alîkî dinê da dakişankî piçûk em çêdikin. Wuha ku:

   Felsefe û huwîdeya merfa, li vê cîhanêyê payîdar dinêre. Ji  bingehîk û arizîkên hebûkan da firê diaxêve. Ji  olama wana li hemberê Xwedê da bi axêve jî, kurt diaxêve. Goya  sade ji nimûç û tîpên nivîska cîhanê da diaxêve, li divêka wî ra guh nadê. Qur’an jî, li vê cîhanê jî, bi awayê borîk û kêşak, xapanok û gerrok, bê binge û wergeranekî da lê dinêre. Ji  bingehîka hebûkan da û ji arizîkên wan ê rewşanî û mayanî da kurt diaxêve.