û qencîdîtan va ji wî afirîdê wan ê banînkar va bê dawî pesn û stayîşê dikin, ji wî şûn da dibêje ku, Xwedayê mezinkarê ku mînanî merfa û canbiran û firokên ku di nav bajar û koçwarên zemînê da bi leş û baskên xwe yê ku Xwedayê aferîd, ji wana ra da ye yî va difirîn û digerinan, ji bo geran û firana di stêrkên serayê asîmanê û di bircên koçwarê wana yê balayê da yî ra ji periyên xwe yê çêkdarên wê koçwarê ra bask dayeyî, her hemin divê ku ji her tiştî ra karînkar be. Yê ku ji mêşekî ra ji meywekî da bal meywekî va û ji çivîkekî ra ji darekî da bal darekî va baskê firrînê dayeyê, ji ‘Joreyê’ da bal ‘Mujtarê’ va û ji ‘Mujtarê’ da bal ‘Zûhîlê’ va baskên bifirreyên, ew dide. Hem awir dide ku, periyan wekî cêkdarên zemînê, ji parîketiyê ra bendekirî nînin, cîgahekî kifşe, wana bend nake. Di çaxekî da di çar sitêrkan da yan di pirtir da henin, bi axifteyên 

مَثْنٰى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ

  yê va vexistinê dideyê. Êdî, bi gotina vê bûyîka piçûka amede kirina periyan bi baskan va yî va bal destgahê mez natîkî kirinê yê pir hemîşkî û giştaniyê va awir dide, bi dubaka 

اِنَّ اللّٰهَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ

   nê va dibingehîne û diciyîne.

   Nota Xweşbejiyê ya Deha: Geh dibe ku, ayet, kirinêd merfa yê serkêşaneyê dibêje, bi gefandinekî hişk va randike. Paşê ji bo ku zora gefandinê, wî bal bêhêvîtî û bê omîdiyê va nevêje, bi hinekî navên Xwedê yê bal banînê va awirdideyê va dawî dide û vebilanê didiyê. Bi nimûneyê va:

قُلْ لَوْ كَانَ مَعَهُٓ اٰلِهَةٌ كَمَا يَقُولُونَ اِذًا لَابْتَغَوْا اِلٰى ذِى الْعَرْشِ سَبٖيلًا ۞ سُبْحَانَهُ وَتَعَالٰى عَمَّا يَقُولُونَ عُلُوًّا كَبٖيرًا ۞ تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰوَاتُ السَّبْعُ وَالْاَرْضُ وَمَنْ فٖيهِنَّ وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ وَ لٰكِنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبٖيحَهُمْ اِنَّهُ كَانَ حَلٖيمًا غَفُورًا

   Êdî, ev ayeta dibêje ku: “Bibêje; eger mînanê gotina we, di koçwar da nîvkarê wî hebûya, her hemin ewê bal textê Xudatiya wî va dest dirêj bikira, di asakî ku rêça têgeranê bixuyayayî da bê dûzanîkî bibûya. Tewş ev e ku, ji heft qat asîmana da bigire, ta bal canbirêd hûrikbînî va her çêkberekî, hemîşk be, parîşk be, piçûk be, mezin be, bi zimanêd nêgar û nimûçên hemî navên Xudê yê ku jê ra xuyagah bûneyêyî va navdayî yê mezinkarê wan navên xweşik dipakînin, ji nîvkar û hevkar da dipaqijînin.”