Êdî, Qur’an, di vê ayetê da mezinatiya karîna Xwedê û padîşahiya Xudatiyê, di awakî were da rava dide ku, Karînkarekî Mezinkarê ku hîv û roj û stêrkan, mînanê eskerên fermanber ji fermana wî ra amade ne, şev û ro, wekî du tayê sipî û reş, yan wekî du şirîtan, li pey hevdu dizivirîne; nîşanêd Xwedatiya xwe, di rûpelên cîhanê da dinivîsîne û di textê Xwedatiya xwe da rûtinêyê rava dide. Ji  wê yekê da her rewanê ku bibîhîze ji gotina barekellah, maşaellah, fetebarekellahû rebbû l-’alemîn yê ra dibe xuwahişger. Divêk ew e ku, tebarekellahû rebbû l-’alemîn dikeve ciyê dubaya pêşîne û dendika wê û meywa wê û ava jîna wê da.

   Balatiya Sitûriyê ya Pênca: Qur’an carina, parçikên mayekî yê amancê veguheranê û bingerê tewşên cihikî dibêje. Wana, ji bo ku bal rewşa bingehêd payîdar va biguherîne; bi navên Xwedê yên payîdarê ronakê hemîşkî va dipêçe, girêdide. Yan jî, bi dubakî ku bal hoşanpendanê va diarizûyîneyê va dawî dideyê. Ji  nimûnêd divêkên pêşîn da, nimûna  

وَعَلَّمَ اٰدَمَ الْاَسْمَٓاءَ كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلٰٓئِكَةِ فَقَالَ اَنْبِئُونٖى بِاَسْمَٓاءِ هٰٓؤُلَٓاءِ اِنْ كُنْتُمْ صَادِقٖينَ ۞ قَالُوا سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَٓا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلٖيمُ الْحَكٖيمُ

   Êdî, ev ayeta di serî da, bûyîkekî piçûkê ku di pirsika cîgirtinê da bingerra balatiya Ademî ya li ser periyan dayê, zanîna wî yeyêyî dibêje; paşê bûyîka bindestbûna periya a di wê bûyîkê da li hemberê pîr Adem da ya di noxta zanînê da yî dibêje; paşê van du bûyîkan, bi du navê mezin va dipêçe. Dibê.  اَنْتَ الْعَلٖيمُ الْحَكٖيمُ  Dibê, ji bo ku Zana û Huwîdedar tu yî, te Adem hînkir; li me, serdest bû. Ji bo ku tu, huwîdedar î, li gorê amadeiya me da, didî me û li gorî helîka wî da, balatiyê didî wî. Ji  nimûnêd divêka diduya da, nimûna:

وَاِنَّ لَكُمْ فِى الْاَنْعَامِ لَعِبْرَةً نُسْقٖيكُمْ مِمَّا فٖى بُطُونِهٖ مِنْ بَيْنِ فَرْثٍ وَدَمٍ لَبَنًا خَالِصًا سَٓائِغًا لِلشَّارِبٖينَ … اِلٰى اٰخِرِ

فٖيهِ شِفَٓاءٌ لِلنَّاسِ اِنَّ فٖى ذٰلِكَ لَاٰيَةً لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ 

 yê va ye.