wekî goraniya girîna bê omîda sêwîkî bêkesî ya bi ahînkî tarîva yî; hem wekî goraniya wilwila istirana jînkarekî serxweşê di tewşekî xwar da yî, di gel goraniya istirana evîndarekî balayî ya bi ahînkî arzûdarane û omîdkaraneyê ji cihêbûnkê wî yê borîk dayî va; hem digel goraniya dîwanêd (destanêd) koçwarkiyê xirûşkaraneyê ji bo ajotina bal pîrozî û yan bal ceng û gorînkariyêd balayê va Lewra xweşgotin û xweşaxiftin, bi gorê daxdana rewşê va yan ahîngiyê dide; yan kêfê dide. Ahîngî jî, du kerî ye. Yan ahîngîkî tarî ye; yan ji windakirina dostan da tê. Dibê, ji bêdostiyê da tê ji bê Xudaniyê da tê ku, ahîngiya ku xweşbêjiya bajêrvaniya şaştiyê aloz û xuristperes û gêjtî pîşeyê dide. Ahîngiya duduya, ji cihêbûna dostan da ye. Dibê, dost hene; di cihêbûna wan da ahîngîkî arzûdaraneyê dide. Êdî, ev ahîngiya, ahîngiya ku Qur’ana ravandayî û ronî vejan dide ye. Herçîke keyf jî, ew jî du kerî ye. Yekê wê, bal hewesên nefsê va dikêfîne. Ew jî, karê xweşbejiya bajêrvaniya lîstikvan û sînemakar û çîrokbêj e. Kêfa duduya, arzûyandinekî nazik û xweş xûyî û pakane ye ku nefsê ker dike; dil û can û hiş û rewanê, ji bo gihîştina bal balatiyayî û bal koçwarê wan êhîmanî û bal cîgahê wan ê timanî û bal dostên wan ê dawînkiyê va yê ra di arzûyîne ku, ew jî, kêfa ku Qur’ana Ahistekarbêj a ku merfa, bal biheşt û bextiyariya timmanî va û bal dîtîna zîbatiya Xwedê va dajo; û bal arzûyê va tîneyê ye. Êdî divêka mezin û bingeha gira ku ayeta

 قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْاِنْسُ وَالْجِنُّ عَلٰٓى اَنْ يَاْتُوا بِمِثْلِ هٰذَا الْقُرْاٰنِ لَا يَاْتُونَ بِمِثْلِهٖ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهٖيرًا

nê, wê dibêjeyê, li bal merfên kurthiş da û bi kêm nêrînê va ji bo xweşbêjîkê fire ra rewşekî nebûyîk tê gumankirinê. Dûr be, ewaya, fireyî nîne; rewşekî nebûyîk nîne; xweşbêjîkî bingehê bi xwe ye û di rewşekî çak û bûyîk da ye. Rûkî wê rewşê ev e ku; dibê, hemî gotinêd merfan û cinna yê ku ji Qur’anê da xwe nedane û pertalê Qur’anê nîneyan kom bibin, ji Qur’anê ra hevtayî nikarin bikin; hem nikarine bikin ku naye ravadayînê. Rûyê diduya ev e ku, bajêrvanî, huwîdeya pelsefê û xweşbêjiya yabaniyê ku çirîka hoşîk û dubaya xebatê cinna û merfa û hetta ê ahormana jî, li hemberî fernanîk û huwîde û xweşbêjiya Qur’anê da di cêrga ahistê da ne; çawan jî, me nimûna wê ravakir.