Erê ayetên Qur’anê, li ber derê cîhanê da rûtinên, ji ribayê ra “netawe!” dibejên.  Ji bo girtina derê qewxayê ra derê pangeyê bigirin dibejên, ji merfa ra ferman dikin, ji şagirtên xwe ra “Nekevinê!” ferman didin.

   Hîma Diduya: Bajarvanî, jimarîka jinan hilnade. Wê fermanîka Qur’anê, ji xwe ra dijberê huwîdeyê û ji kara merfa ra dijdar hildide.

   Erê, eger huwîdeyê di hevcotiyê da sade pêk anîna kêfê bûya; jimarîk gerekê berevajî be. Tewş ev e ku, ta bi guwahiya hemî jiyandaran û bi rastandina gîhayên hevcot bûyan va payîdar e ku, huwîde û amanca hevcotiyê zaro anîne. Noşa pêk anîna kêfê jî, ji bo pêk anîna wê olamê ra ji aliyê banîna Xwedê da padajekî hindik e hatiye dayînê. Êdî ku bi gorî huwîde û bingehê va hevcotayî, ji bo zaro ye û ji bo mayîna cûreyê ye her hemin jinekî ku di salekî da carekî tenê ji zayînê ra amadeye û sade di nîve mehê da amedeyê avisanê ye û di pêncî salî da dikeve bê omîdiyê, ji mêrekî ku di pirê çaxê da ta sed salî va amadeyê avisandinêyeyî ra têr nayê. Ji  wê yekê da bajarvanî, ji hildana gelek pir kerxana ra neçare.

   Hîma sisêya: Bajarvaniya bê takêşanî, ji bo ku Qur’an, ji keçikê ra sisêkê dideyê ra ayetê rexne dike. Tewş ev e ku, di jiyana komanê da pirrî fermanîkan, bi gorê piraniyê va ye. Ji  wê yekê da, bi gorê piraniyê va jinekî, merfekî ku wê biparêzeyê dibîne. Mêr jî, bi jinekî ku jê ra bibe bar û xwarîka xwe, li hêviya wê bihêleyê ra ji nîvkariya wê ra neçar dibe. Êdî, di vê rewşê da jinekî ji bavê xwe da nêvî bigire; mêrê wê kêmasiya wê bi cî tîne. Mêr, ji bavê xwe da du parça bigire; ewê, parçekî wê, ji gerrandina jina ku pêra hevcot bûyeyê ra bide, ji xweha xwe ra denge tê. Êdî, dadegiya Qur’anê, wuha dixwaze; wuha ferman kiriye. ^(Haşiye)

   Hîma Çara: Qur’anê çawan ku putperesiyê bi zorê va randiye; çehreperesiya ku curekî nimûna putperesiyê yeyî jî dirrandîne. Bajarvanî jî, çehreyan, ji rindiyên xwe da dijmêre, ji Qur’anê ra berbiriyê xwestiye.