Bi nimûneyê va,

۞ اِذَا السَّمَٓاءُ انْشَقَّتْ ۞ وَاَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ

   ta dawiyê va li hemberê fermana Xwedayê bala da cêrga bendewarî û olamkariya asîman û zemîniyê, bi curekî axiftina wiha bala va rava dide ku: Çawan salarekî mezintir, mînanî çaviyên cengejî û agirjenî û esker hildaniyê, ji bo tiştên divêkên ji cengejiyê ra du çemberan çêkiriye û vekiriye. Ji  rihabûna karê wê cengejî û wê tevgiranê şûnda, ji bo ku wan du çemberan di karên dinê da bixebitîne û biguherîne û bixebitîne; ew salarê mezintir bal wan du çemberan va dizivire. Ewan çemberana, her yekî wan, bi zimanê olamkarên xwe va; yan tê ziman; bi zimanê xwe va dibêje ku: Hey salarê min!. Perçekî fesalê bide ku, ez hûrik mûrik û pirtî mirtiyê karê berê paqij bikim, bavêjim derva, paşê bifermînin. Va me avêtin; em ji fermana te ra amade ne; bifermînin. Hûn çi dikin bikin. Em ji fermana te ra olamkar in. Hemî karên tu dikî yên rast in û rind in û baş in.” Wisan jî, asîman û zemîn, du çemberên wiha ji bo zorandin û teqilandin û rencandinê ra hatine vekirinê. Piştî rihabûna pêlê da, asîman û zemîn, tiştên ji bo çembera zorandiniyê, bi fermana Xwedê va didin berkenar û dibêjin: “Xwedayê me! Bifermînin. Ji  bo çi tu me dixebitînî, bixebitîne. Barê me, ji te ra olamkirin e. Her tiştê ku tu dikî jî, rast e.”

   Êdî, li çagerîna cureya tomikên wî dayê binêre; tûj bihoşe. Hem bi nimûneyê va, 

يَٓا اَرْضُ ابْلَعٖى مَٓاءَ كِ وَيَا سَمَٓاءُ اَقْلِعٖى

   ta dawiyê. Ji bo awirdana bal çilkekî ji deryaya xweşbêjiya vê ayetê ra emê curekî axiftina wê, di neynika nimûnekî da rava bikin. Çawan di cengekî giştanî da salarakî, ji serketinê şûnda, ji ordiyekî xwe yê agirjen ra dibêje: “Agir bibire” û ji ordiyekî xwe yê dinê yê êrîşker ra ferman dike, dibêje: “Bes e.” Di wê gavê da agir tê birîn, êrîş bes dibe. Dibêje: “Em biserketin, bayraxa me, di cîgerên dijmin da li ser kelên wan ê bilind da çikiya. Ewan sitemkarên pîsê bal jêrtirê jêran va çûyînan, sezayê xwe dîtin” dibêje. Wusan bi xwe jî; Padîşahê bê asa, ji bo qirkirina gelê Nûh ra ji asîman û zemînê ra ferman daye. Di piştî ku karê xwe kirin ferman dike: “Ey zemîn ava xwe bibire. Hey asîman bes bike, karê te riha bû. Av çikiya. Gemiya fermanberê Xwedê ya ku karê çadirê dibîne, li serê çiyê da çik bû. Sitemkaran azara xwe dîtin.”

   Êdî, li balatiya vî cûreyê binêre, dibêje ku; zemîn asîman wekî du eskerên olamkar; li fermanê guh didin, olamê dikin. Êdî, ev cura awir dide ku, ji serkêşiya merifa da, cîhan hêrs dibe;