Paşê, hey pê da çû. Eva jî, wekî birayê xwe yê berê, ket deştekî mezin. Ji  nişkê va dengê şêrekî êrîş dike, bihîst. Tirsiya; lê bi hindê birayê xwe netirsiya. Lewra, bi xweşgumaniya xwe û bi rindhoşîka xwe va hoşiya ku dibe fermandarekî deştê hebe û ev şêra, olamkarekî di bin fermana wî dawerî da be, hoşiya û biliya lê dîsa revî. Ta ku li çalekî zuha yê şêst gazî kûr va yê rast hat. Xwe bal nava wê va avêt. Mînanî birayê xwe, di navîşka wê da destê wî li darekê va pêçiya. Li banê da bi darda va ma. Nêrî ku du canber, du kokê wê darê dibirin. Li jorê nihêrî, şêr dît. Li jêrê nêrî, ejderhakî dît. Mînanî birayê xwe, rewşekî sosret dît. Wî jî, gêjanî kir. Lê ji gêjaniya birayê wî hezar carî siviktir bû. Lewra, xûyê wî yê xweş, jê ra hoşiyekî xweş da û hoşiyekî xweş jî, ji wî ra aliyê hertiştiyê rind rava dide. Êdî, ji vî rûyî da wuha hoşiya ku,

   “Van tiştên sosret, bi hev girêdayî ne. Hem mînanî ku bi fermenekî tevdegerinê dixuyên. Wekî werre ye, di van tiştan da tilsimek heye. Erê, evana bi fermana fermandarekî veşartî, digerin. Wekî werre ye, ez bi tenê nîn im. Ew fermandarê veşartî li min dinêre, min diteqilîne. Ji  bo divêkekî ra min bal ciyekî va dajo û ji min dixwaze. Ji  vê tirsa şêrîn û hoşîka xweşik da meraqek derdikeve ku, gelo yê ku min diteqelîne, xwe bi min danasandinê dixwaze û bi vê rêya sosret va min bal daxwazekî va dajoyê, kî ye?” Paşê ji meraqa nasînê da evîna xwediyê tilsimê derket û ji vê evîniyê da arzûya tilsimvekirinê derket û ji wê arzûyê da xwestina girtina rewşekî xweşikê ku xwediyê tilsimê bide dilxweşkirinê û li kêfa wî xweş were, jê derket. Paşê li serê darê nêrî, dît ku dara hêjîrê ye. Li serê wê da bi hezaran meyweyên dara hene. Wê gavê tirsa wî hemî hemî çû. Lewra, birrekî zanî ku ev dara hêjîrê lîstekî ye, pêristekî ye, ravagahekî ye.

   Ew dawerê veşartî kiriye, nimûneyên meyweyêd di bax û bostanê xwe da ye, tilsimekî bi mucîzekî bi vê darê va darda kiriye û ji xurekên ku ji mêvanêd xwe ra amade kiriye ra di rewşa yek îşaretê da xemilandiye. Yan na, tek darekî, meywên hezaran darayê nade. Paşê dest bi niyazê kir. Ta ku anaxtarê tilsimê ji wî ra rava bû. Qêriya got: “Hey fermandarê van ciyan! Ez li ber bextê te da ketim. Ez xwe bal pêşa te va davêjim û ez ji te ra olamekar im û ez daxweşiya te dixwazim.” Û ji vê niyazê şûnda, ji nişkê va dîwarê çalê tîş bû. Bal baxçekî şahaneyê paqij û xweşik va deriyek vebû. Belkî devê ejderha,