Rewşên di her sê perçên li dora nasandina Qur’anê da yî, her yekê wan di ciyêd mayîn da birakî hatiye ciyandinê yan ewê were ciyandinê. Doza me rût nîne. Her yekê wê, bi radara birak va radarandî ye.

ALAVA YEKÊ

 Sê Tîrêjnê Vê Alavê Hene:

   TÎRÊJNA YEKÊ: Di cêrga ahestandinê da xweşbêjiya Qur’anê ye. Ew xweşbêjiya jî, xweşbêjîkî tişîk e ku ji sitûriya rêzaniyê da û ji xweşzexmaniyê da û ji nîgariya şaxê wê da û ji hosertî û rindikiya wê da û balatiya gotina wê da û ji bilindî û zelaliya wê da û ji hêz û bingehîtiya divêkên wê da û ji hêsanî û kêşaniya axaftiyê wê da dizê ku xweşbêjên zanatirê zarên Adem û axiftbêjên wan ê qelaştir û zanayêd wan ê deryavetirînî, bal berbirraniyê va gazî dike û hezar û sêsed sal e berge dixwîne û bi zorane va li tamarê wan dixîne. Bal berbirriyê va bang dike, di wê tewşê da, ewan hozanêd ku ji kergirî û quretiyê da serê xwe li asîmana dixinan, ji bo berbirriya ji wê ra devê xwe venekirin. Pirr belengazî va ustuyê xwe xwar kirin. Êdî em rûyê ahestandina di xweşbêjiya wê da, bi “Du Rewşa” va rava dikin.

   REWŞA YEKÊ: Ahestandina wê heye û hebûk e. Lewra, şêniyên Cezîra ‘Ereban di wê çaxê da, bi gorê pirraniya xwe ya bê berge va nexwendî bûn. Ji  bo nexwendina xwe ra serfiraziyên xwe û bûyîkên dîrokî yê xwe û çîrokên xwe yê ku ji xûyên xweş ra yardim bikinêyî, di şûna nivîsanî da bi bendê istiran û xweşbêjiyê va diparizandin. Gotinekî divîkdar bi kêşana istiran û xweşbêjiyê va ji merifên pêşîn da bal merifên paşîn va di bîran da dimayî û diçû. Bi awayê çirîka vê daxwaziya aferîkê va di çarsûya veşariya bazirganiya wê şêniyê da yê pirr bihatir, pirtiyê xweşgotin û xweş axiftinê bû. Heta hozankî xweşbêjê komekî, wekî qehremankî wan ê gelanî yê mezintir bû. Pirtir bi wî va serfirazî dikirin. Êdî, ew şêniyê zanayê ku ji Îslamê şûn da cîhanê bi zanaya xwe va dagerandin, di vê xweşbêjiya bahatir û bingera serfiraziya wan û pirr bi daxwaziyê va jê ra xwestakarbûnînê da, ji şênîyên cîhanê pêşdatir bûn, di cêrga balatir da bûn. Xweşbêjî were hêja bû ku, ji bo gotinekî merfekî axiftekar ra du gelan cenga mezin dikirin û bi gotinekî wî va li hevûdu aş dibûn. Heta di nav wana da heft dîwanê heft istiranbêja yê bi navê heft daliqokan bi zêr va li duwarê Ke’beyê da nivîsî bûn, bi wê va serfiraziyê dikirin.