ji xwe evîna sitûr a di te da ya ji te ra û ji nefsa te ra ye, li hemberî balayê wî da evîna xweganî ye ku, tu ku tê dixebitînî ji xwe bi xwe ra derdixînî. Wekî wisa ye, eza di xwe da yê biqelişîne, (ew)iyê rava bike û hemî evînêd te yê belavîkê li heyîkana, evînkî ye ku li hemberî nav û rewşên wî da hatiye dayînê, te kotî xebitandiye, tu sezayê wê jî dikişînî. Lewra, evînîkî nebaş ê ku di ciyê xwe da nayê xebitandiyê, seza wê, derdekî bê banîn e. Dilberekê ezelkî yê ku bi navê xwe yê banok ê banîk va ciyekî werhatî yê li hemî arizûyên te yê wekî bihişta sosikandî bi çavreşan vayî, ji kêfên te yê gewdekiyê ra amade kiriye û bi navên xwe yê mayî va qenciyêd xwe yê ku arizûyên rewan û dilê te û yê veşarîk û hişê te û nazikên te yê mayîniyê pêkbîneiyan, di wê behiştê da ji te ra dûzandiye. Her hemin parîkekê evîna wî, ji heyîkan (cîhanê) ra dibe şûnîk, cîhan ji parîkê vexuyana wî ra nabe şûnîk. Wekî were ye, li vê fermana ezelkiya ku wî dilberê ezelkî, ji yarê xwe ra daye gotinê yê guhbide û li pey here:

اِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّٰهَ فَاتَّبِعُونٖى يُحْبِبْكُمُ اللّٰهُ

   Mêwa Diduya: Hey nefso! Peristin, pêşîka padaja hoçîk nin e, belkî çirîka qenciya borîk e. Erê, me padaja xwe girtiye, em li gorî wê da bi olam û peristinê va olamdar in. Lewra hey nefso! Afirîdê Mezinkar ê ku hebûna sadeqenciyê li te poşandiye, ji te ra ûrekî bêzîdar daye, ji wê yekê da bi navê xwe yê Xurekdayî va hemî xurekan, di nava xwankê xwarinê da li ber te daniye. Paşê, ji te ra jiyaneke bihîkdar daye, ji wê yekê da ew jiyana jî, wekî ûrekî, xwarinê dixwaze. Hemî leşên te yê wekî çav û guh, mînanê desta ne, ku, xwankê xwarinê yê fireh yê bi hindê rûyê zemînê ye, li ber wan destan daniye. Paşê, merivtiya ku pirr xwarin û xurekê veşarkî dixwazeyî yê daye te, xwankê xwarinê yê fireh yê wekî cîhana der û hindirî, li ber wî ûrê merivtiyê da û li gorî ku destê hiş bi gêjeyiyê da ji te ra vekiriye. Paşê, baweriyê û islamiya ku merivtiya mezin e û xurekên bê dawî dixwaze û bi mêwên banîna bê berge va dijiyê daye te, ji wê yekê da xwankê xwarinê û bextewariyê û keyfê ya ku bi çembera heyîkan va li çembera navêdrind û rewşên pak ra werhatiyê, ji te ra keşa kiriye. Paşê evîna ku ronîkê baweriyê ye yê daye te, bi wê va xwankê xwarinê û bextewariyê û keyfê ya tê dawînê, ji te ra qencî kiriye. Dibê, tu, bi gorî gewdaniya xwe va perçekê piçûk û jar û ahiste û ustûxwar û bendwar û çemberkiriyî. Bi qenciya wî va ji  perçekî piçûk da ketî ciyê giştekî hemîşkaniyê ronak.