Xwe pê va girt. Ew dara ku di dîwarê çalê da rehdaye, du kokê wê hene. Du mişkê, yekî wê spî, yekî wê reş e, li wan du koka rahiştine û dibirin. Li jorê nihêrî, dît ku şêr wek paşvan li ber serê çalê da dipayê. Li jêrê nêrî dît ku, ejderhakî bêtir di nava wê da ye. Serê xwe bilind kiriye bal lingê wî. Sî gazî li jorê da ye va nêzîk bûye. Devê wî mînanî devê çalê fire ye. Li dîwarê çalê nêrî, dît ku, bihokên ziyankarê gezok, kenarêd wî girtine. Li serê darê nêrî dît ku, darekî hêjîrê ye. Lê bi awayê têjikane, meyweyên pirr darên cihêk, ji guzê ta hinarê va, li serê wê da êmîşê wan hene.

  Êdî ev merifa, ji nezanîn û bêhişiya xwe da nezane ku, eva tiştekî adetî nîne. Evan tiştana lihevrasthatî nabin. Di nav van tiştên sosret da razên hosret hene û hilneda ku karkerekî pirr mezin heye. Niha di tewşa ku dil û can û hişê vî ya, ji vê rewşa êşan da bi dizî feryad û fîxan dikin. Nefsa wî ya kotî, mînanî ku tiştekî tune bûye, nezanînê dike. Guhê xwe ji girîna dil û can, dadide. Xwe bi xwe dixapîne. Mînanî ku di baxçekî da ye, dest bi xwarina meyweyên wê darê kir. Tewş ev e ku, hinekê wan meywana bi jehrî û ziyandar bû. Di gotinekî pak da Xwedayê Bala ferman kiriye ku, 

اَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدٖى بٖى

 dibê ku, “Bendeyê min çawan min binase, ez bi wî ra, werre tevdigerim.”

   Êdî vî merivê bedbext, bi gumana kotî û bi bêhişiya xwe va dîtina xwe, adetî û mînanî bingehiyekê hilda. Wisan jî, tevgeranî dît û dibîne û ew ê bibîne. Ne dimire ku riha be, ne jî dijî. Wuha azarê dikşîne. Em ê jî vî bêoxirî, bi vê azarê da bihêlin û bizivirin. Ta ku tewşa wî birayê dinê bibînin.

  Êdî ev kesê başê hişdar diçe. Lê wekî birayê xwe, tengasiyê nakşîne. Lewra, ji rûyê ku xweşxûyî bû, tiştên xweş dihoşe. Xweş xulya dike. Bi xwe bi xwe ra hogirî dike. Hem wekî birayê xwe zor û rencê nakşîne. Lewra, rêzaniyê dizane, li pey diçe, hêsatiyê dibîne. Di nava asantî û hêsatiyê da serbest diçe. Bal baxçekî va rast hat. Di navê da hem kulîlk û meyweyên xweşik hene. Hem ji bo ku lê nehatiye nêrînê, tiştên mirar jî hene. Birayê wî jî, li yekî wuha ra ketibûyê. Lê li tiştên mirar nêriye, pê ra biliyaye, bîzê xwe tevlihev kiriye. Tew hêsanî nekiribû, derketibû çûbû. Herçî ev kesa, bi rêzika “li rîndî, her tiştî binêre” yê va tevgeriya. Li tiştên mirar tew nenêrî. Ji  tiştên baş, qenc kar hilda. Xweşik hêsayî dike, derdikeve diçe.