Divêk ew e ku, ahingêd wî yê ahînî, giliyên ji êşêd canberaniyê da hatî nin in, belkî şabaşekê hatî ji bexşanêd banînkiyê ne.

   Tu li bilbilê, nehl û fehlê û enkebût û nemlê, dibê, mêşa hingivê û canberê nêrî çara tewlê û pîrhevok û moriyê û bilbilêd bihok û canberêd piçûk, lê endaz bike. Karê her yekî wan, wekî bilbilî, pirr amancê wan heye. Ji  bo wan ra jî, mînanê yek padajê parîk, yek kêfê arizî, di nav olamêd wan da hatiye xistinê. Bi wê kêfê va ji amancêd hêjayî di pîşeyê Xwedê da yê ra olam dikin. Çawan ku di gemiyekê şahan da peyakî dûvdariyê dike, parîkî padaj digire; werre jî, van canberên amadeyê di olama xudankiyê da yek padajê wan ê parîk heye.

   Ji axiftina ji bilbilî ra daçikkî ye: Ha ha guman meke ku, ev eşkerakirin û ravadayîn û istirana bi ahingêd tesbîhan va yê, ji bilbil ra arizî ne. Belkî her cûrekî perî cûran, gonekê wan ê wekî bilbilî heye ku, yek kit û yan kitên wan ê ku naziktirî bihîkên wî cûreyî, bi tesbîhekê naziktir va bi ahingêd naziktir va rava bidinan hene. Bi arizê va bilbilên mêşan û bihokan, hem pirr in, hem cûre cûre ne ku, ewana, li ber serê hemî guhhebûyan da ji canberê piçûktir da ta mezintirê wan vayê da tesbîhên xwe, bi ahingêd xweşik va bi wan didin bihîstinê, wana kêfxweş dikin. Hinek ji wana, şevî nin, dîwan xwanê hogirê hemî canberên piçûk ê ku di şevê da di hîmoşiyê da noq bûne û ketine îstiyanê û di istiyana şevê da û di hîmoşiya hebûkan da axiftxwanê wan ê xweşbêjin û çembera bîrandina diziya di wê bargaha tinêtiyê da yek bingir in ku, her yekî wan, li wî guhdin, bi dilên xwe va ji afrîdê xwe yê mezinkar ra cûrekî bîrandin û pakandinê dikin.

   Û hinek ê wan ê din, rojî ne; di nava royê da di axiftgahê daran da, li ber serê hemî jiyandaran da, di çaxê havîn û biharê da bi awazên xwe yê bilind va, bi ahingêd nazik va bi tesbîhên ahingî va banîna Xwedayê banokê banîk eşkira dikin. Goya  wekî serekê xelka zikrekî eşkira, xiroşa bihîstgeran dilivînin ku, wê çaxê, her yekî bihîstgeran, bi zimanê xwe yê arizî va û bi awazekê arizîk, dest bi zikrê afrîdê xwe yê mezinkar va dest pê dike. Divêk ew e ku, yê her cûrekî hebûkan, heta yê stêrkan jî, serbîrankê wan û bilbilekî wan ê ronîvişan heye. Lê, baştirê bilbilan û anortirê wan û ronîtirê wan û xuyaktirê wan û mezintirê wan û ciwamêrtirê wan û bi deng va bilindtir û bi rewş va ronaktir û bi bîranînê va giştîntir û bi şabaşê va himîntir û bi bingehîk va gihîşttir û bi çehre va zîbatir,